ସଂସାରରେ ଜୀବନର ପଥ

ସଂସାରରେ ଜୀବନ ଗଣିତ ପରି 

କେତେ ପ୍ରଶ୍ନର ସମ୍ମିଶ୍ରଣ

ପୁଳା ପୁଳା ସ୍ବପ୍ନରେ ଜ୍ୟାମିତିର 

ଅବୁଝା ତ୍ରିକୋଣ ।

ଭୂଗୋଳର ମନ୍ଦ ଛନ୍ଦରେ ପ୍ରଗଳ୍ଭା 

ତଟିନୀ ସଦୃଶ ସିଏ 

ପ୍ରଜାପତି ପରି ମୃତ୍ୟୁପରେ ଏ ଫୁଳରୁ 

ସେ ଫୁଲକୁ ଉଡି ବୁଲେ ସିଏ ।

ବାହୁଡ଼ାର ଅନ୍ଧକାର ଦିନେ ତ ଦିନେ 

ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବ

ଜୀବନର ପଥ ଆଉ ଦିଶିବନି ସମୟର

କରାଳ ଗର୍ଭେ ଦିନେ ସରିଯିବ ।

 

ପଥଶ୍ରାନ୍ତ ପଥିକ ପରି କେତେ କେତେ

ମରୀଚିକା ଦିଶେ ,

ମାୟା ବଳେ ମଣିଷ ବିବେକ ହରାଇ

ଅନ୍ଧକାରେ ପଶେ  ।

ଗରବ କରି କାହିଁ ପାଇଁ କାଳିମାରୁ 

ମୁଠେ ବୋଳି ହେବା

ଯଦି ଆମେ ପାରିବା, ମଣିଷ ଜୀବନେ

ଆଲୋକ ଟିକିଏ ବୁଣିବା ।

ରହିଯାଏ ସ୍ମୃତି ଖାଲି ସମାଜର ଜନଗଣ

ମନର ଅଳିନ୍ଦରେ

ଆତ୍ମା ଚାହେଁନି କେବେ ଗଢ଼ା ହେବା ତାଜ୍ 

ମହଲ ପରି ମୂର୍ତ୍ତି ନିର୍ଜୀବ ମାର୍ବଲରେ ।