ସଂଜ ଯେବେ ନଇଁଯାଏ

ସଂଜ ଯେବେ ନଇଁଯାଏ,

ସୂରୁଜ ପଶ୍ଚିମେ ଢଳେ ।

ଡାକିଦେଇ ଛପି ଯାଏ

ଛାଇ ଲେଉଟାଣି ବେଳେ

ରାତିର ସେ ସାଥୀ ହୋଇ

ସପନ କାଉଁରୀ ନେଇ ।

ପାଦ ଚିପି ଚିପି ଆସେ

ମୋ' ଘର ଏରୁଣ୍ଡି ଡେଇଁ।

ଛପି ଯାଏ ଭାବନାରେ

ପଛକୁ ଫେରି ଚାହିଁଲେ ।

ପଲକ ମୋ ପଡେ ନାହିଁ,

ଖୋଜୁ ଥାଏ ତାକୁ ମୁହଁ,

ସେ ମୋତେ ଖୋଜୁଥାଏ

ମୋ' ଅଜାଣତେ ରହି ।

ତାକୁ ମୁଁ ଆଙ୍କେ ଚିତ୍ରେ

ମୋ ମନ କାନଭାସରେ।

 

ନାଆଁ ଦିଏ ଶରଧାରେ

ସେ ରହେ ମୋ'କବିତାରେ

ଲୁଚି ଲୁଚି ପଢେ ତାକୁ

ରାତି ଶୋଇ ଗଲାପରେ

ସ୍ମୃତିର ସେ ଅନାମିକା

ନାୟିକା ମୋ କବିତାରେ ।