ସ୍ମୃତିର ସନ୍ତକ

ମନର ଦରଜା ଖୋଲା ରଖିଥିଲି

ଫେରନ୍ତା ପଥକୁ ଚାହିଁ

ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ଫୁଲ ବାସି ହୋଇଗଲା

ତୁମେ ତ ଆସିଲ ନାହିଁ ।

ଲିଭିନି ମୋହର ପାଦର ଅଳତା

ଭୁଲିନି ବାସର ସ୍ମୃତି

ବଳି ଦେଲ ତୁମ ଅମୂଲ୍ୟ ଜୀବନ

ଦେଶ ପାଇଁ ଆଜି ସାଥୀ ।

ଘଡ଼ିକ ପାଇଁ ମୁଁ ହୋଇଲି ନିର୍ବାକ

ତୁମର ଶବକୁ ଦେଖି

ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ କଲା ଶାଶୁ ଶଶୁରଙ୍କ 

ଲୁହ ଭିଜା ଦୁଇ ଆଖି ।

ତୁମେ ତ ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇଗଲ ପ୍ରିୟ

ଭାରତ ମାତାର କୋଳେ

ମୋ ହୃଦ ମନ୍ଦିର ଖାଲି ପଡ଼ିଅଛି

କେମିତି ବଞ୍ଚିବି ଭାଳେ ?

ଅଶାନ୍ତ ବ୍ୟଥିତ ମନ ପ୍ରାଣ ମୋର

ହେଉଥିଲା ଆନମନା 

ଅନାଗତ ଆମ ପ୍ରେମର ସନ୍ତକ

ଦେଲା ମୋତେ ପ୍ରବୋଧନା ।