ସ୍ମୃତିର ସନ୍ଧ୍ୟା

ନାରିକେଳ ଗଛ ପତର ଫାଙ୍କରେ

ଅସ୍ତ ସୂର୍ଯ୍ୟର ଲାଲିମା

ସବୁଜ ପାଚେରୀ ଘେରରେ ମୋ ଗାଁ

ଲାଗୁଥିଲା ମନୋହରା ।

ଗୋଧୂଳି ବେଳାକୁ ମୁଖରିତ କରି

ଗାଇଗୋଠ ଫେରେ ଘରେ

ଗୋପଳ ପୁଅର କାନ୍ଧରେ ବାହୁଙ୍ଗୀ

ତାଳପତ୍ର ଛତା ହାତେ ।

ତୁଳସୀ ଚଉରା ସଞ୍ଜ ବତୀ ଜଳା

ଭକତି ଭାବ ନିଆରା

ଗୃହ ବଧୂ ଶୁଭ ମନାସୁ ଥାଏ ଯେ

ଅରପି ଭକତି ଧାରା ।

ଘରେ ଘରେ ଶୁଭେ ଶୁଭ ଶଙ୍ଖ ନାଦ

ଶିଶୁ ଫେରଇ ତା ଘରେ

ହାତ ଗୋଡ଼ ଧୋଇ ସ୍ୱଇଚ୍ଛାରେ ବସେ

ପ୍ରାର୍ଥନା ପାଇଁ ଭକ୍ତିରେ ।

ଗାଁ ମନ୍ଦିରରେ ଘଣ୍ଟ ଘଣ୍ଟା ଧ୍ଵନୀ

ଶୁଭଇ ଆଳତୀ ଘଣ୍ଟି

ଅନୁପମ ସେଇ ଅନୁଭବ ପରା

ମନ ପବିତ୍ର ଲାଗଇ ।

ମୋ ଗାଁର ସନ୍ଧ୍ୟା ଥିଲା ଅନୁପମ

ଅଭୁଲା ତା ଅନୁଭବ

ତନ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ମନ ଯେ ପବିତ୍ର

ଅକୁହା ତାହାର ସ୍ପର୍ଶ ।

ସମୟ ବିତିଛି ଅତୀତ ହୋଇଛି

ଆପଣାପଣର ଭାବ

ଗାଆଁ ର ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଗୁଣ ହଜିଅଛି

କିଏ ବା ଖୋଜି ଆଣିବ ।

ସ୍ମୃତି ଫରୁଆରେ ମୋ ଗାଁର ସ୍ମୃତି

ଏବେ ବି ଅଛି ଜୀବନ୍ତ

ଭୁଲି ନାହିଁ କେବେ ଭୁଲିବି ନାହିଁ ମୁଁ

ଅଭୁଲା ସେଇ ପରଶ ।