ସ୍ମୃତିର ମଲାଟ

ସ୍ମୃତିର ମଲାଟ ହୋଇଗଲ ଆଜି

ମା ଆମ ହୃଦୟରେ

ସ୍ନେହର ବନ୍ଧନ ତୁଟାଇ ସବୁ ହେ

ଚାଲିଗଲ ଅlରପୁରେ  l

ମା ମା ବୋଲି କେତେ ଯେ ଡାକିଲୁ

ମଁl ତ ଶୁଣିଲ ନାହିଁ

ମାୟା ମୋହ ଭରା ବନ୍ଧନ ତୁଟାଇ

ମଁl ଚାଲିଗଲ କାହିଁ l

ସ୍ମୃତି କୁ ତୁମର ବାହୁନି ବାହୁନି

ଵିତିଯାଏ ଦିବା ନିଶି

ଆଉ ଏ ଜନମେ ପାଇବୁ କି ମଁl

ତୁମର ସେ ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି

ମଁl ଡାକ ଆମ ସପନ ହୋଇଲା

ଝୁରୁଥିବୁ ଦିବା ନିଶି l

ମଁl ନାହିଁ ଯାର ନାଁ ନାହିଁ ବୋଲି

ଜଗତେ ରହିଛି କଥା

ତୁମ ବିନା ଆମ ସଂସାର ଅନ୍ଧାର

କେ ବୁଝିବ ଆମ ବ୍ୟଥା l

ତୁମେ ଥିଲ ମଁl ସଖା ସହୋଦର

ବନ୍ଧୁ ପରିଜନ ପରି

ଆପଦେ ବିପଦେ ସାହା ହୋଇଥିଲ

କିଏ ହେବ ତୁମ ସରି l

ତୁମେ ଥିଲ ଆମ ଆଶାର ଆଲୋକ

ପ୍ରେରଣା ର ଉତ୍ସ ହୋଇ

ତୁମେ ଥିଲ ସେଇ ପଥ ପ୍ରଦର୍ଶକ

ଜୀବନ ତରୀ ରେ ରହି l

ଝିଅ, ଜ୍ୱାଇଁ, ଆଉ ନାତି ନାତୁଣୀଙ୍କୁ

କରୁଥିଲ କେତେ ସ୍ନେହ

ପୁଅ, ବୋହୂ ତୁମ ଆଖି ର ଅଞ୍ଜନ

କେ ପୋଛିବ ତାଙ୍କ ଲୁହ l

ଆଜି ଚାଲିଗଲ ସେ ପାରିକୁ ତୁମେ

ଛାଡି ସବୁ ମାୟା ମୋହ

ଆଜି ସେଇ ସ୍ମୃତି ଭାବିଲେ ମଁl ଗୋ

ହୃଦୟ ରୁ ଉଠେ କୋହ l

ବନ୍ଧୁ, ପରିଜନ, ଗ୍ରାମବାସୀ ବୃନ୍ଦାବନ

ଝୁରନ୍ତି ତୁମ ସ୍ମୃତି କୁ

ଉଦାରତା ପଣ ତୁମରି ମଁl ଗୋ

ଅଜଣା ଅଛି କାହାକୁ l

ଚକ୍ଷୁ ଦାନ କରି ଦେଲ ଯେ ଆଲୋକ

ଦୁଇ ଅନ୍ଧ ମଣିଷକୁ

ତୁମ ଦାନ ପାଇଁ ଦୁଇ ଜୀବନ ମା

ଦେଖିଲେ ଏ ଦୁନିଆଁକୁ l

ଯେଉଁଠି ବି ଥାଅ ଭଲରେ ଥାଅ ମଁl

ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ

ଆତ୍ମା କୁ ତୁମର ସ୍ୱର୍ଗପ୍ରାପ୍ତି ହେଉ

କାମନା କରୁ ଏତିକି

ଅଭୁଲା ସେଇ ମୁହୁର୍ତ୍ତ ର ଖାଲି

ସ୍ମୃତିକୁ ରଖିଛୁ ସାଇତି ।