ସ୍ମୃତି

ତୁମେ ଫିଙ୍ଗିଥିବା ପଥରକୁ ନେଇ

                     ତୋଳିଛି କେତେ ମୁଁ ନଅର

ବଞ୍ଚିବାର କଳା ଶିଖିଛି ବୋଲି ତ

                   ଆଜି ବଞ୍ଚିଛି ପିଇକି ଜହର ।

ସାଗର ବେଳାରେ ଗଢିଥିଲେ

                     ଦୁହେଁ ସପନର ବାଲିଘର

ନିଜ ହାତେ ତୁମେ ଭାଙ୍ଗିଦେଇ

                ତାକୁ ମୋତେ କରିଦେଲ ପର ।

ମୋତେ ପର କରିବାରେ

                        ଦୁଃଖ ନାହିଁ ତିଳେ ମୋର

ତୁମ ଚଲାପଥେ ଫୁଟିଉଠୁ ପଦ୍ମ

                       ଭାଳୁଥାଏ ମୁହିଁ ନିରନ୍ତର ।

ଅତୀତର କଥା ଯେ ତୁମର

                    ହେବଣି ପାଶୋର ଏବେ

ତୁମ ସ୍ମୃତି ସବୁ ଆଜିବି

                 ସାଇତା ହୋଇଛି ମୋ ହୃଦେ ।

ହୃଦୟ ମୋହର ତୁମ ସ୍ମୃତିରାଜିର

                      ଅଲୋଡ଼ା ଗୋଦାମ ଘର

ତୁମ ଆଗୋଚରେ ଝରାଉଥାଏ

                    ସେ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଲୁହଧାର ।

ଯଦି ଥରେ କେବେ ଚାହିଁବ

                 ପଛକୁ ସମୟର ଚକାପଥେ

ନିଶ୍ଚୟ ଦେଖିବ ତୁମ ପ୍ରତିବିମ୍ବ

         ଅଙ୍କିତ ମୋ ସାମ୍ରାଜ୍ଯର ଚଉଦିଗେ ।

ଦିନ ବିତିଯାଏ ସ୍ମୃତି ହଜିଯାଏ

                 ଏଇତ ବେଭାର ଦୁନିଆର

ମାତ୍ର ତୁମ ସ୍ମୃତରାଜି ଚିର ଅମର

           ମୁହିଁ ଯେ ତୁମ ପ୍ରେମିକ ପ୍ରବର ।