ସ୍ମୃତି

 ଲାଗେ କେତେବେଳେ ସ୍ନିଗ୍ଧ ସୁମଧୁର

ମନରେ ବରଷି ପ୍ରୀତି 

ତା' ପାଇଁ  ଫୁଟଇ ଆଶାର କଦମ୍ବ 

 ଦିଶଇ ଚାନ୍ଦିନୀ ରାତି ।

ଜଳିଗଲେ ବନ ଜାଣନ୍ତି ସଭିଏଁ

ଚାରିଆଡେ ପଡେ ହୁରି

ପୋଡ଼ିଗଲେ ମନ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି 

ଦେବଦାରୁ ଗଛ ପରି।

ସଂସାର ଭିତରେ କରିଥିଲେ ଘର

ସହିବାକୁ ପଡେ ସବୁ

ପଥର ପରି ଯେ ହୁଏ ଧୈର୍ଯ୍ୟବାନ୍

ତା ' ପାଇଁ ସହାୟ ବିଭୁ।

ପାଳଗଦା ଭଳି କରିଲେ ମନକୁ

ସହିବାକୁ ପଡ଼େ ଦୁଃଖ

ନିଆଁ ଝୁଲ ବି ତ ନ ରହେ ଟିକିଏ

କେହି ନ ମାଡନ୍ତି ପାଖ।

ସଂସାର ପଥର ପଥିକକୁ ସଦା

ମିଳେ ନାନା ଅନୁଭୂତି

କେବେ ସେ ଲାଗଇ ଆନନ୍ଦରେ ଭରା

ପୁଣି ଟାଣ ଖରା ତାତି।

ନ ରହେ କାହାରି ଗୁରୁତ୍ଵ ଅଧିକ

ହେଉ ଭଲ ଅବା ମନ୍ଦ

ଧୂଆଁ ପରି ଧୀରେ ଯାଏ ସେ ମିଳାଇ

ଦେଉ ହର୍ଷ କି ବିଷାଦ।

ସେଥିପାଇଁ ବିଭୁ ପଦେ ରଖି ଲୟ

ଚାଲିବାକୁ ହେବ ବାଟ

ସ୍ମୃତି, ଅନୁଭୁତି ଅଢେଇ ଦିନିଆ

ମନକୁ କରି ଆକଟ ।