ସମ୍ପର୍କ ନଦୀର ତୀରେ

ବିଶ୍ୱାସେ ସମ୍ପର୍କ ଅତ୍ମୀୟତା ଅର୍କ

   ନିବିଡତା ହୃଦବନେ,

ଭିଜା ସ୍ନେହସ୍ମୃତି ଅସରା ସେ ପ୍ରୀତି

   ନୀଳଉର୍ମି ସମ୍ମୋହନେ ।

 ସ୍ୱାର୍ଥ,ଇର୍ଷାନେଇ ସମ୍ପର୍କ ଉଜୁଡେ 

   ଦୁନିଆ ଲାଗଇ ପର,

ଦି ଦିନ କୁଣିଆ ବିଚିତ୍ରତା ବାଢେ

   ଏଇ ସେ ସମ୍ପର୍କ ସ୍ବର ।

ନିଜଠୁ ନିଜର ଅତି ଆପଣାର

    ଏଇ ଯେ ଗହନ ବନ,

କିଏ ଜାଣେ ଏଠି କେତେବେଳେ କାର

    ହଜିବ ଯତ୍ନ ଜୀବନ ।

ମୋହଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇ ଭରସା ହଜାଇ

    ଆତ୍ମଚିନ୍ତା ଅଭିମୁଖୀ,

ଘନ ଅନ୍ଧକାରୀ ସ୍ୱାର୍ଥମୟ ଶାରୀ

  ନୁହେଁ କେବେ ଦିନେ ସୁଖୀ ।

ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଜୀବନ ହୁଏ ହୀନିମାନ

    ନିଜ ତ୍ରୁଟି ଲୁଚେକ୍ଷଣେ,

ସ୍ୱାର୍ଥର ସାରଥୀ ଆନ ଦୋଷ ସାଥି

    ଜଳେ ଇର୍ଷାର ଇନ୍ଧନେ ।

ସ୍ୱର୍ଗସୁଖ ନରେ ହାତ ପାହାନ୍ତାରେ

    ଶାନ୍ତହୁଏ ଅଳ୍ପକରେ,

ଭବ ପାରାବାରେ ଇଶ୍ୱର ହୃଦରେ

    ନିର୍ମଳ ଚେତନା ଭରେ ।

ନିଜେ ଠିକଥିଲେ ଦୁନିଆ ସୁନ୍ଦର

    ଚିନ୍ତନରୁ ହିଁ ଚରିତ୍ର,

ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ କାରଣ ଗୁଣ, କର୍ମଧାର

    ସ୍ୱୟଂ ନିର୍ମଳ ପବିତ୍ର ।

ଭଲଯିଏ ପରା ଝଟକୁଣ ଥାଏ

 ଖାଦ ନ,ଥାଏ ଲୋ ସେଠି,

ପରନିନ୍ଦା,ଚର୍ଚ୍ଚା ନକରଇ କେବେ

  ଆଦର ହୃଦୟେ ବାଣ୍ଟି ।

ଜନ୍ମଠାରୁ ପରା ମଶାଣି ସତ୍ୟରେ 

    ଦିନକୁ ଦିନ ଯେ ସରେ,

ବାସ୍ତବତା ହଜେ ସ୍ବପ୍ନର ସାଗରେ

     ରଙ୍ଗହୀନ ଜୀବନରେ ।

ତଥାପି ସମୟ ନୁହେଁ ଅପଚୟ

    ଜ୍ଞାନଅଟେ ଯାର ସିଦ୍ଧ,

ଶୁଦ୍ଧ ଭାବନାରେ ପଦ୍ମପତ୍ରେ ସ୍ୱୟଂ

    ନିର୍ବାଣତାରେ ସେ ବୁଦ୍ଧ ।

କ୍ଷଣ ଭଙ୍ଗୁର ଏ ଜୀବନ ପାହାଚ

   ପବିତ୍ରତା ପରମାର୍ଥୀ,

ବିଶ୍ୱାସ, ଭରସା ସମ୍ପର୍କର କାଚ

  ପଶ୍ଚାତାପ ଭୋଗେ ସ୍ଵାର୍ଥୀ ।

ନିଜ ବିଶ୍ୱାସରେ ଘୋଡା ଚଢିହୁଏ

    ମମତାର ବଳୟରେ,

ଆପଣା, ପରର ଭେଦ ଅଭେଦଏ

     ଶବ୍ଦହିଁ ଅଭିଧାନରେ ।

ଥରେ ଭାଙ୍ଗିଗଲେ ଯୋଡିବା ବୃଥାରେ

   ଅଗ୍ନିସମ ସେ,ଦହନ,

ଶବ୍ଦ ହୁଏନାହିଁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ହୃଦରେ

   ନ ରୁହେ ସମ୍ପର୍କ ମାନ ।

ପରିସ୍ଥିତି ସାଥେ ଶାନ୍ତି ସ୍ଵଭାଵରେ

    ଆଦର ଶିଖିଛି ଯିଏ,

ହାରିବା ଜାଣିନି ଜିତିବା ପଣରେ

    ମହାନ ଆତ୍ମାଟି ସିଏ ।