ସଳିତାର ଗାଥା

ପଚାରିଲି ଦିନେ ଦୀପ ସଳିତାକୁ,

ଛାଡି ଜୀବନର ମୋହ,

ଜଳି ଜଳି ତୁ ନିଃଶେଷ ହେଇକି,

କି ଲାଭ ପାଉଛୁ କହ ।

ମୋ କଥା ଶୁଣି ସେ ହସି ଦେଇ କହେ,

ବୁଝି ପାରିବନି ତମେ,

ଜୀବନଟା ମୋର ଜଳିବା ପାଇଁକି,

ସମର୍ପିତ କାହା ପ୍ରେମେ ।

ଜାଣିଛ କି ନାହିଁ କହି ପାରିବିନି,

ହେଲେ ବି କଥାଟି ସତ,

ନିଆଁ ସହ ମୋର ଭାବ ଦିଆ ନିଆ,

ସିଏ ମୋ ହୃଦୟ ମିତ ।

ଜାଳିବାକୁ ସେ ଆନନ୍ଦ ଯେ ପାଏ,

ଜଳିକି ହୁଏ ମୁଁ ଖୁସି,

ଆମରି ଭିତରେ ଏଇମିତି ପ୍ରେମ,

ଚାଲିଥାଏ ବାରମାସୀ ।

ପଚାରିଲି ତାକୁ ପ୍ରେମ ପାଇଁ କିବା,

ଜୀବନ ଦେବାକୁ ପଡେ 

କେଉଁ ଲାଭ କୁହ ସେ ପ୍ରେମରେ ଯଦି,

ଆଖିଟା ଲୁହ ଅଜାଡ଼େ 

ଓଠେ ହସ ଭାରି କହିଲା ସେ ମତେ,

ତୁମେ ତ ବାଳୁତ ପିଲା,

ପ୍ରେମ ଗଭୀରତା ମାପିବା ପାଇଁକି,

ବୟସ ହେଇନି ଭଲା ।

ପ୍ରାପ୍ତି ଠାରୁ ତ୍ୟାଗ ଅଧିକ ମହତ,

ଏଇ ପ୍ରେମ ପରିଭାଷା,

ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମରେ ହୃଦୟ ଚାହେଁନି ,

ପାଇବାକୁ କିଛି ଆଶା ।

ଭଲପାଏ ବୋଲି ଜଳି ମୁଁ ଯାଉଛି,

ନାହିଁ ମୋର ମନ ଦୁଃଖ,

ପ୍ରେମ ପାଇଁ ମୁଁ ଯେ କରେ ଦେହ ତ୍ୟାଗ,

ଏଇ ଯେ ମୋ ପାଇଁ ସୁଖ ।

ସଳିତା ଅଛି ତ ନିଆଁ ବି ରହିଛି,

ଦୁନିଆ ଦେଖୁଚି ତାକୁ,

ଜାଳି ଦେଇ ସାରି ସେ ନିଆଁ ଟା ପୁଣି,

ଭୁଲେ ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ଵକୁ ।