ସିଧାକଥା-109 :ବ୍ୟଙ୍ଗ କବିତା: ତୁଣ୍ଡିକୁ ଡର -ଡକ୍ଟର କୃତ୍ତିବାସ ନାୟକ

ମୁଖେ ତୁଣ୍ଡିଦେଇ ଯାଉଥିଲି ମୁହିଁ ଅଛି କରୋନା ବିପଦ,

ଚରାବୁଲା ସାରି ଆସୁଥଲା ଫେରି ଆମରି ଧଳା ବଳଦ |

ମୋ ତୁଣ୍ଡିକୁ ଦେଖି ଗଲା ସେ ତରକି ଲାଞ୍ଜକୁ ଟେକି ଧାଇଁଲା,

ଫେରିଆସି ପୁଣି ମୋତେ ଚିହ୍ନିପାରି ଦଣ୍ଡେ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଲା |

କହିଲା ବଳଦ ହଇରେ ମଣିଷ ! ଏତେସରି କିଏ କଲା ?

ବାଛୁରୀ ନୁହଁ କି ବଳଦ ନୁହଁ ତୁ କିଏ ତୁଣ୍ଡି ବାନ୍ଧିଦେଲା ?

ଛୋଟବେଳେ ମୁହିଁ ଓଟେଇରେ ରହେ ମାଆକୋଳ ପାଏନାହିଁ,

ବାହାରିଲେ ପୁଣି ତୁଣ୍ଡି ବାନ୍ଧିଦେଉ କାଳେ କ୍ଷୀର ଦେବିପିଇ |

ବଡ଼ହେଲି ମୋତେ ଜୁଆଳିରେ ବାନ୍ଧି ହଳକରି ନେଇଯାଉ,

ହିଡ଼ଘାସ କିବା ପାଖବିଲ ଧାନ କାଳେ ଖାଇଯିବି କହୁ |

ତୁଣ୍ଡି ବାନ୍ଧି ମୋତେ ହଳକରୁ ସିନା ପିଠିରେ ଦେଉ ପାହାର,

ବେଙ୍ଗଳାରେ ଧାନ ମଳିବା ବେଳରେ ତୁଣ୍ଡି ବାନ୍ଧୁ ତୁଣ୍ଡେ ମୋର |

ସେଦିନର ଦୁଃଖ ଭୁଲି ହୁଏନାହିଁ ମୁକହେଇ ସବୁ ସହେ,

କହିପାରେ ନାହିଁ କର୍ମକୁ ଆଦରି ମନଇଚ୍ଛା ଗାଳିଦିଏ |

ମନେ ମନେ କେତେ ଅଭିଶାପ ଦିଏ-ତୁଣ୍ଡି ଲାଗୁ ତୋ' ତୁଣ୍ଡରେ,

ତୁଣ୍ଡି ଖସିଗଲେ ପୁଲିସର ଠେଙ୍ଗା ପଡ଼ିଯାଉ ତୋ' ମୁଣ୍ଡରେ |

ମୋର ଅଭିଶାପ ଲାଗିଲା କି ତୋତେ ମୁଁ ଏବେ ଖୋଲାରେ ବୁଲେ,

ହଳ କି ବେଙ୍ଗଳା ଝମେଲା ଯାଇଛି ଟ୍ରାକ୍ଟର ବିଲରେ ଚାଲେ |

ବଳଦର କଥା ବାଧିଲା ବହୁତ କି' ଉତ୍ତର ତାକୁ ଦେବି ?

ଭାବିଲି ଏଥର ଠାକୁରଙ୍କୁ ଡାକି ବଳଦ ଜନମ ନେବି |

ଲାଗିବନି ତୁଣ୍ଡି ଧୋଇବିନି ହାତ ବୁଲୁଥିବି ଷଣ୍ଢ ପରି,

ପୁଲିସର ଡର ନଥିବ ମୋହର ଡେଇଁବି ହେଲେ ବାଛୁରୀ |