ତୋ-ମୋ-ଭିତରେ ଥାଉ

ରତନି ଅପାଟି ଯାଇଥିଲା ଦିନେ ପରିବା ବିକି ,

ଛକ ଆଗୁଁ ଟିକେ ବୁଲି ପଡ଼ିଲା ସେ ଆର ସାଇକି ।

"ପରିବା ନିଅ ଗୋ ସଜ ପରିବା"ସେ ଡାକ ପକେଇ ,

ଯାଉ ଯାଉ ପୁଣି ବିକି ଚାଲିଥିଲା ରଖି ଟୋକେଇ ।

ସାଇ ମଝାମଝି ହୋଇଛି କି ନାହିଁ ଶୁଭିଲା ପାଟି ,

ଚିହ୍ନା କଣ୍ଠ ଯେଣୁ ଲାଗିଲା ,ଚାହିଁଲା ସେ ଲେଉଟି ।

ତାଙ୍କ ଗାଆଁ ରଘୁ ବେହେରା-ଝିଅ କଚାଡ଼ି ଗୋଡ଼ ,

ଦୁମୁ ଦୁମୁ ହୋଇ ନାଚୁଛି ହେଉଛି ଭଡ଼ ଭଡ଼ ।

"ୟା ହାତ ଧରିବା ଦିନରୁ ,ମୋର ସୁଖ ସରିଲା ,

ଚାକରାଣୀ ପରି ଖଟେଇ-ଇଏ ମୋତେ ମାରିଲା ।

ବାପ ଘରେ ବଢ଼ିଥିଲି ମୁଁ ବଡ଼ ଅଲିଅଳରେ ,

କରମ ଫାଟିଲା ,ହେଉଛି ଦହଗଞ୍ଜ ଏଠାରେ ।"

ତା' କଥା ସରିନି ତୁଣ୍ଡରୁ ଜୋଇଁ ଉତ୍ତର ଦେଲା ,

"ଏଠିକି ଆସିବା ଦିନରୁ ଖାଲି କରୁଛୁ ପାଲା ।

କହୁନାହିଁ କିଛି ବୋଲି ମୁଁ-ମୁହଁ ଯାଉଛି ବଢ଼ି ,

ସକାଳଟା ପାହୁ ନ ପାହୁ ତୋର ଶୁଭୁଛି ରଡ଼ି ।

ପାଦ ଦେଉ ଦେଉ ଏ ଘରେ ଚୁନା କଲୁ ସଂସାର ,

ବୁଢ଼ାକାଳେ ବାପା ,ମାଆଙ୍କୁ ଘରୁ କଲୁ ବାହାର ।

ଭାଉଜ ସାଙ୍ଗରେ ଯୁଝିକି ତୁ ଲୋ ଅଲଗା ହେଲୁ ,

ତା' ପରଠୁ ପରା ତୁ ମୋତେ ପୂରା ଚାକର କଲୁ

ଖରାତରାରେ ମୁଁ ଖଟିକି ଯାହା ଆଣିଲି ଧନ ,

ରାନ୍ଧିକି ତ ଗଣ୍ଡେ ଦେଲୁନି କେବେ ବୁଝିକି ମନ ।

ଓଲଟି ଫୁଲେଇ ହୋଇ ତୁ ଖାଲି କୁନ୍ଥେଇ ହେଲୁ ,

ଦେହ ଅସକତ ଲାଗୁଛି କହି ବାହାନା କଲୁ ।

ଦିନ ରାତି ଖଟାଇଲୁ ଲୋ ସଦା ପାଦରେ ତୋର ,

ରନ୍ଧାବଢ଼ା ଘର ଓଳାରେ ଦିନ ବିତିଲା ମୋର ।

ଛୁଆ ଧନ୍ଦା ପୁଣି ତହିଁରେ ସବୁ ବୁଝିଲି ମୁହିଁ ,

ଏଣେ ତେଣେ ଖାଲି ବୁଲିଲୁ ସଜବାଜ ତୁ ହୋଇ ।

ଝାଳବୁହା ଧନ ସାଇଲୁ ଶାଢ଼ି ଗହଣା କିଣି ,

ବାପଘରୁ ଯାହା ଆଣିଛୁ କିଏ ନାହାଁନ୍ତି ଜାଣି

ହାତଧରି ଆଣିଥିଲି ଲୋ କରି ବହୁତ ଆଶା ,

ବୃଦ୍ଧକାଳେ ବାପ ,ମାଆଙ୍କ ହେବୁ ବୋଲି ଭରସା ।

ଭାଉଜ ସଙ୍ଗରେ ମିଶିକି ସମ୍ଭାଳିବୁ ତୁ ଘର ,

ଆସୁ ଆସୁ ଘର ଭାଙ୍ଗିଲୁ କଲୁ ସଭିଙ୍କୁ ପର ।

ଯେତେ ଯାହା କଲେ-ଦେଲେ ବି ନାହିଁ ତୋ ମନେ ସୁଖ ,

ଜାଣିନି କି ଖୁସି ପାଉଛୁ ମୋତେ ଦେଇ ତୁ ଦୁଃଖ ।"

ଜୋଇଁ କଥା ଶୁଣି ରତନି ଅପା ଭାବିଲା ମନେ ,

ଯେଡ଼େ ଅଲିଅଳି ଥିଲା ଏ ସବୁ ଜାଣନ୍ତି ଜନେ ।

ମାଆ ଝିଅଙ୍କର ଦାଉରେ ବାପ ରହେନି ଘରେ ,

ମୂଲ ଲାଗି ନିତି ଯା' ଆଣେ ସବୁ ନିଶାରେ ସାରେ ।

ତୋରାଣି ମୁନ୍ଦାଏ ପିଇ ଏ ଯାଏ ଛେଳି ଚରେଇ ,

ଆମ୍ବ,ଜାମୁ ଆଣି ବିକିଲେ ୟାଙ୍କ ଚୁଲି ଜଳଇ ।

ନୁଖୁରା ମୁଣ୍ଡରେ କେବେବି ଇଏ ତେଲ ମାଖିନି ,

ପୁନିଅଁ ପରବ ଦିନରେ ଭଲ ମନ୍ଦ ଚାଖିନି ।

ମୁହଁ ଟାଣ କରି ଏଇଠି କେତେ କଥା କହୁଛି ,

ତା' କଥା ଶୁଣିକି ମୋହର ମୁଣ୍ଡ ଘୂରି ଯାଉଛି ।

ମାଆଟା ବି କହି ବୁଲୁଛି 'ଝିଅ ପାଇଲା ଦୁଃଖ ,

କି ବେଳାରେ ଜୋଇଁ କଲି ଯେ ଦିନେ ଦେଲାନି ସୁଖ '।

ଏତେ କଥା ଅଛି ଭିତରେ ଜମା ନ ଥିଲି ଜାଣି ,

ଚିନ୍ତାକରି ଟିକେ ରତନି ଅପା ଭାଷିଲା ବାଣୀ ,

"ଆଲୋ ଝିଅ ଇଏ କି କଥା ଏଠି ଶୁଣୁଛି ମୁହିଁ ,

ଦିନ ରାତି ତୋର ସେବାରେ ଖଟୁ ଅଛନ୍ତି ଜୋଇଁ

ଶୁଣିଲି ସେ ସବୁ ଯାହା ତୁ ଏବେ ଏଠି କହିଲୁ ,

ତୋତେ-ମୋତେ ଜଣା ଗାଆଁରେ ଯୋଉ ସୁଖରେ ଥିଲୁ

ବୁଝିବା ଶୁଝିବା ଝିଅ ତୁ କିସ କହିବି ତୋତେ ,

ମାଆ ବୁଦ୍ଧି ଶିଖି ଏଇଠି ଧନ୍ଦା କରନା ଏତେ ।

ଜୋଇଁଟାକୁ ତୁହି ରାନ୍ଧିକି ଦେଏ ଶାନ୍ତିରେ ମୁଠେ ,

ତା' ହେଲେ ସେ ସୁସ୍ଥ ରହିବ ବାହାରେ ଏତେ ଖଟେ ।

ସୁଖ ,ଶାନ୍ତି ଘରେ ପୂରିବ କଥା ମାନିବୁ ଯଦି ,

ଦୋଷ ମାଗି ବୁଢ଼ା ବୁଢ଼ୀଙ୍କୁ ନେଇ ଆ' ତୁ ଜଲଦି ।

ଧରିନେ ଏମାନେ ତୋହର ନିଜର ବାପ-ମାଆ ,

ଦୁଃଖେ ସୁଖେ ଥିଲେ ପାଖରେ ଆପେ ହୋଇବେ ସାହା ।

ଗାଆଁ ସୁଖ ତୋର ଦେଖିଛି ଶାଶୁଘର ଦେଖିଲି ,

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଏ କଥା କାନିରେ ମୁଁ ବାନ୍ଧିଲି ।

ନ ହେଲେ ଗାଆଁରେ କହିବି ଏଠି ଦେଖିଲି ଯାହା ,

ମୁହଁକୁ ଦେଖାଇ ଦାଣ୍ଡରେ କେହ୍ନେ ଚାଲିବ ମାଆ

ଗରଜିବ ବାପ ଜାଣିଲେ ଏଇ ଅସଲ କଥା ,

ଭାବିଦେଖ୍ ଯାହା କରିବ ମାଆ ,ଝିଅ ଅବସ୍ଥା ।"

ସବୁ ଶୁଣି ରେବ କହିଲା-"ଅପା କହନି ଆଉ ,

ଶୁଣିଲୁ ଯା' ଆଜି ସେ ସବୁ-ତୋ-ମୋ ଭିତରେ ଥାଉ ।

କହିବୁନି କିଛି ଗାଆଁରେ ତୋର କଥା ମାନିବି ,

ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁରଙ୍କୁ ମୋହର ରାନ୍ଧିବାଢ଼ି ମୁଁ ଦେବି ।

ୟାଙ୍କ କଥା ବି ମୁଁ ବୁଝିବି କଳି କରିବି ନାହିଁ ,

ନେହୁରା ହେଉଛି ଅପା ଲୋ, କହିବୁନି ତୁ କାହିଁ ।"

"ଝିଅ ଲୋ ତୋ କଥା ରଖିବି ମୋର ମାନିଲେ କଥା ,

ନ ହେଲେ ମୁଁ କହି ବୁଲିବି ଗାଆଁ ସାରା ଜାଣିଥା' ।"

ସେଇଦିନୁ ରେବ ସତରେ ପୂରା ବଦଳିଗଲା ,

ଶାଶୁ ,ଶ୍ବଶୁର ଓ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ଗଣ୍ଡେ ଶାନ୍ତିରେ ଦେଲା ।