ଶୁଣ ଦାଦନର ଦୁଃଖ

ଦାଦନଟିଏ ତ ନିଜ ପେଟ ପାଇଁ,

ଯାଉଛି ଦାଦନ ଖଟି ।

କିଏ ବା ବୁଝିବ ତା ମନର କଥା, 

କିଏ ଦେବ ତାକୁ ରୁଟି ?

ଲୋଭ ନଥାଏ ତା ଅଧିକ ଧନରେ,

ନ ପାଞ୍ଚେ ଅନ୍ୟର ମନ୍ଦ ।

ସାମାଜିକ ସ୍ଥିତି କେବେ ସେ ନ ଖୋଜେ,

ଜାଣେନା କପଟ, ଛନ୍ଦ ।।

ନିଜ ପରିବାର ପ୍ରତିପୋଷଣକୁ,

କରିଥାଏ ତା'ର ଲକ୍ଷ୍ୟ ।

ତା' ଅସୁବିଧାରେ ନ ଆସନ୍ତି କେହି,

ନ ନିଅନ୍ତି ତା'ର ପକ୍ଷ ।।

ତଥାପି ଏକା ସେ ଲଢେ ଦୁନିଆରେ,

ଦାରିଦ୍ର୍ୟ କୁ କରି ସାଥୀ ।

ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ରେ ବଞ୍ଚେ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ରେ ମରେ,

ସ୍ୱାଭିମାନ ତା'ର ନୀତି ।।

ମଣିଷ ପଣିଆ ହାରେନା କେବେ ସେ,

ଅଳ୍ପରେ ଲଭେ ସେ ସୁଖ ।

ସମାଜ ପାଇଁ ତା' ଦାନ ବହୁମୂଲ୍ୟ,

ଶୁଣ ଦାଦନର ଦୁଃଖ ।।