ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ ମଣିଷ

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ ବୋଲି ବୋଲାଏ ମଣିଷ 

କେତେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ପୁଣି 

ପରିସ୍ଥିତି ଏବେ କରୁଛି ତାତ୍ସଲ୍ୟ 

ଦେଇ ତେରେଛା ଚାହାଣୀ ॥

କ୍ଷଣ ଭଙ୍ଗୁର ଏ ଜୀବନେ ମରଣ

ଅସହାୟତା ର' ପୀଡା

ପ୍ରିୟଜନଙ୍କର ବିଛେଦ କଷଣ

ପ୍ରତିଦିନ ହୁଏ ଛିଡା ॥

ଆଶା ଆଶଙ୍କାରେ ବିତେ ପ୍ରତିକ୍ଷଣ

ହୃଦୟଟା ଲାଗେ ଭାରି 

ଛାତିରେ ପଥର ଲଦିବାକୁ ପଡେ

ମନଟାକୁ ଦେଇ ମାରି ॥

କେତେ ଯେ ସଂସାର ଉଜୁଡି ଗଲାଣି 

ନିରାଶାର ଅନ୍ଧକାରେ 

ଅକାଳ ମରଣ ଥରାଉଛି ଛାତି

ଅଳିକ ଏ ଜୀବନରେ ॥

ଚାରିଆଡେ ଏବେ ହରେଇବା ବ୍ଯଥା

ଶୋକାକୁଳ ପରିବେଶ 

ଦୁଃଖ ଓ ଶୋକର ମଝିରେ ଜୀବନ 

ସନ୍ଧିକ୍ଷଣରେ ବିବଶ ॥

ହୃଦ ବିଦାରକ ଏସବୁ ଘଟଣା 

ଶୁଣି ବୁଦ୍ଧି ହୁଏ ବଣା

କାଲିଯିଏ ଥିଲେ ପରିବାର ସହ

ଆଜି ଅନାଥରେ ଗଣା ॥

ଛୁଇଁ ବାକୁ ମନା ନିଜର ଲୋକଙ୍କୁ 

ଛାତିଫଟା ଏହି ଦୃଶ୍ୟ 

କେମିତି ସହିବ ଏ ପାଷାଣ ଦେହ

କରି କି' ହେବ ପ୍ରକାଶ ॥

ଶ୍ମଶାନରେ ପୁଣି ମିଳୁନାହିଁ ଯାଗା

ଦରପୋଡାହୁଏ ଶବ

କେମିତି ନିଷ୍ଠୁର ହେଲୁ ତୁ' ଏମିତି

ହାୟରେ ତୁ'ହି ଦଇବ ॥

ଧନ ଜନ ସବୁ ହେଲା ମୂଲ୍ଯହୀନ 

ଲାଗେ ଘରଦ୍ବାର ତୁଚ୍ଛ 

ନିଶ୍ବାସକୁ କାହିଁ ବିଶ୍ବାସ ବି ନାହଁ 

ମୁହୂର୍ତ୍ତକେ ହୁଏ ମିଛ ॥

କାଲି ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ କି'ଏବା ଦେଖିବ

କାହା ଭାଗ୍ଯରେ ବା ଅଛି 

ନିରବିତ ମନେ ନିରୁତା ଭାଷାରେ

ପ୍ରଶ୍ନ ମନରେ ଆସୁଛି ॥