ଶ୍ରାବଣୀ

ମୁଁ ତ ଥିଲି ମୃତପ୍ରାୟ

ନୀରବ

କ୍ଲାନ୍ତ, ଅସହାୟ, ନିଃସହାୟ

ହୋଇଥିଲି ଅଣନିଃଶ୍ଵାସୀ

ହାରିଥିଲି ଶତଥର

ଜୀବନଯୁଦ୍ଧରେ

କରି ଅବିରତ ସଂଘର୍ଷ

ଶୁଖା ମନ ଓ ଭଙ୍ଗା ସପନମାନେ

ହୋଇଥିଲେ ମୋର ଆତ୍ମୀୟ ।

ବେସାହାରା ଯାଯାବର ଜୀବନେ ମୋର

ସାଜିଲୁ ସୁଖର ଆଶାରା

ମନଦେଇ କିଣିଲୁ ମନମୋର

ନିଜର କରି ସମ୍ଭାଳିଲୁ

ଆଉଥରେ ଜିଇଁବାକୁ

ଆଉଥରେ ସପନ ଦେଖିବାକୁ

ଭରସା ବି ଦେଲୁ

ଭିଜେଇଲୁ ମୋତେ ତୋ ମିଠା ମିଠା

କଥା ଓ ଛୁଆଁରେ

ଆସି ମୋ ଜୀବନେ

ସୁଖ ଶ୍ରାବଣୀ ହୋଇ

ଭିଜେଇଦେଇ ହଁ ଭିଜେଇଦେଇ ।