ଶୀତରାଣୀ ଖୋଲ ସୁଖ ପସରା

ଭବ ସାଗରରେ ଜୀବନର ତରୀ

ପାଉନି କୂଳ କିନାରା

ଅନୁକୂଳେ ତୁମେ ବହିବ ସଧୀରେ

ଶୀତଳ ବାୟୂ ଉତ୍ତରା ।

କିଏ ସେ ବସିଛି ପଟୁଆ ବୋଇତେ

ଫୁଟା ମୋ ନାବ ଦଦରା

କରିଛି ଆଶରା ଶୀତରାଣୀ ତୁମେ

କରିବନି ବେସାହାରା ।

ଜୀବନର ପଥେ ପ୍ରତିଘାତ ଘାତ

ଆସେ କେତେ ବାଧାବିଘ୍ନ 

ନିଘଞ୍ଚ ଅରଣ୍ୟ ଅନ୍ଧକାର ଘନ

ଦିଶେ ଦଶଦିଶ ଶୂନ୍ଯ ।

ମରୀଚିକା ଦେଖି ପିଆସୀ ପରାଣ

ହେଉଛି ଦଗ୍ଧ ଅଥୟ

ମିଛମାୟା ପଛେ ଭ୍ରମୁଛି ଭ୍ରମରେ

କସ୍ତୁରୀ ମୃଗ ପରାୟ ।

ନାହିଁ ସୁବିଶ୍ବାସ ଅଭାବୀ ମଣିଷ 

ହରାଏ ଆତ୍ମ ପ୍ରତ୍ଯୟ

ଖୋଜୁଛି ପ୍ରଶାନ୍ତି ଆତୁର ଜୀବନ

ନାହିଁ ଅଭୟ ଆଶ୍ରୟ ।

ତୁମେ ତ ପ୍ରକୃତି ବିମଳ ସ୍ବରୂପା

ସୌଭାଗ୍ଯ ସୁଖ ପସରା

ଅକପଟ ତୁୁମ ସମ୍ବନ୍ଧ ଆତ୍ମିକ

ହେଉ ଶୁଭ ମଧୁକ୍ଷରା ।