ଶୀତର ସ୍ପନ୍ଦନ

ସକାଳର କୁହୁଡିଆ ଖରାରେ

ଛାତି ଭିତରଟା ଜଳେ

ଏମିତି ଶୀତୁଆ ରାତିରେ

ଜୀବନର ସଙ୍ଗୀତ ଘୋଷୁ ଘୋଷୁ

ଆସିଯାଏ ବିରହୀ କଣ୍ଠରେ

ଅମାନିଆ ବେସୁରା ରାଗିଣୀ ।

ବୁଝିବାର ଲୋକ ହିଁ ବୁଝିବ

ମୁଁ କିନ୍ତୁ

ଜାଣି ପାରେନାହିଁ

ସେ ସଙ୍ଗୀତର ଅର୍ଥ

ଜଳି ଜଳି ଜଳିଯାଏ

ସତେ କିବା

ଆଉ ଏକ କାହାର ଜୀବନ

ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଲିଭିଯାଏ

ଧିମେଇ ଯାଏ

ମୋର ପ୍ରତିଟି ସ୍ପନ୍ଦନ ।

କିଏ କାହାର ବିରହର ସ୍ବରେ

ଜଳି କିବା ସ୍ବାଗତ ମୃତ୍ୟୁକୁ

ଅପେକ୍ଷାର ସମୟ ସ୍ରୋତରେ

ଲମ୍ବିଯାଏ ପାଖ ରାସ୍ତା

କାହିଁ କେତେ ଦୂର

ମନ ହୁଏ ଛୁଇଁବାକୁ

ସମୁଦ୍ରର ଭିନ୍ନ କୂଳରେ

ଉଇଁ ଆସୁଥିବା 

ସୁନେଲି ସ୍ବପ୍ନର ଜହ୍ନକୁ ।

ଶୀତ ଷ୍ଟେସନର ଝୁମ୍ପୁଡି ତଳୁ

ବୁଲା କୁତିର କରୁଣ କ୍ରନ୍ଦନରେ

ଭୋକିଲା ପେଟରେ

ଅନେକ ଶାବକ

ଅଣ୍ଡାଳି ହୁଏ ମାଆର ସ୍ତନ ।

ଚା ବିକୁଥିବା ଷୋଢଶୀ 

ଯୁବତୀର ବାମ୍ଫ ଉଠୁଥିବା

ଚା କେଟଲିର ବାସ୍ନାରେ 

ମହକି ଯାଉଛି 

ତାର ସଜ ଫୁଟା ଉତ୍ତପ୍ତ ଯୌବନ ।

ନେପାଳୀ ଝିଅଟିର

ପିନ୍ଧା ସୁନ୍ଦର ଉଲର 

ଚିପା ପୋଷାକ ଭିତରେ

ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ବୋଝେଇ ହୁଏ

ବିଛେଇ ହୋଇଯାଏ

ତାର ଉଲ ବସ୍ତାର ବୋଝରେ ।

ଶୀତଟା ଧିରେ ଧିରେ

ବୋଝେଇ ହୋଇଯାଏ

ମୋର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଙ୍ଗରେ

ହୃଦୟଟାରେ କମ୍ପନ ଉଠେ

କେଉଁ ଏକ ଅଜଣା ଶିହରଣ

ମନଟା ଅମାନିଆ ଅବୁଝା ଲାଗେ

ଏ ଶୀତୁଆ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ 

ଶୀତର ସ୍ପନ୍ଦନ ।