ଶୀତ ସ୍ପର୍ଶ

କାକରର ପ୍ରତିବୁନ୍ଦା ହୋଇଯାଏ ସୁବର୍ଣ୍ଣ 

                  ବୃତ୍ତ ,

ଧବଳ ଚାଦର ଅଝଟ ଶିଶୁ ପରି ହୁଏ 

                  ଅଣାୟତ ।

ଅବାଧ ପ୍ରାଣୀ ପରି ଅଳସୁଆ କରିଦିଏ 

                   ଉଷା ,

ସତେ ଯେପରି ଶୟନରତ  ହୋଇ 

                   ନିଶା ।

ଧବଳର ଧୂଆଁ ହୋଇଯାଏ 

                 ଆଚ୍ଛାଦିତ ,

ପ୍ରଥମ ସକାଳ କିରଣ ପ୍ରାଣ କରେ 

                 ଅମୋଦିତ ।

ନାଲି ,ନୀଳ,ହରିତ ଫୁଲ ଫୁଟେ ହୋଇ 

                 ନାନାଦି,

ସୁନ୍ଦର ମନୋରମ ଦୃଶ୍ୟ କରେ କୀଟ ଜାତି 

                    ଜାତି।

ଅତୀବ ସୁନ୍ଦର! ଅତି ମନୋହର!ତୁମେ ପ୍ରାତଃ ,

ତୁମେ ସାୟଂ,ନାହିଁ କଳା ଯା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ,

      ନାହିଁ ପଟାନ୍ତର,

ଶୀତର ସକାଳ ତୁମେ ହୃଦୟର ଅତି ଆପଣାର ।