ଦୁହିତା

ଜନ୍ମ ଯେବେ ହେଲି ମୁହିଁ ହୋଇ ଗୋଟେ ଝିଅ ,

କେ କହେ ବୋଝ ପୁଣି କହେ କିଏ ମାରି ଦିଅ |

ଖୁସି ଅଟେ ଅଲୋଡ଼ା ନୁହେଁ ମିଷ୍ଟାହ୍ନର ଆବଶ୍ୟକ ,

ବ୍ୟତିକ୍ରମ ଯଦି ହୁଏ ସଭିଏଁ ହୁଅନ୍ତି ଚାତକ |

ବୋଝ ବୋଝ ବୋଲି ଶୁଣି ବଡ ହେଲି ,

ଖାଦ୍ୟରେ ମୋ ଅଧିକାର ପଛ ବୋଲି ମାନିଲି |

ଘରକାମ କରିବି ମୁଁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମୋ ଜନ୍ମଗତ ,

ନାହିଁ ସ୍ୱାଭିମାନ ମୋର ଯାହା ସମାଜର ମତ |

ଭାଇ ମୋର ଖାଇସାରି ଉଠେ ଛାଡି ଥାଳି ,

ମୁଁ ଯଦି ଉଠିଯାଏ ତେବେ ଶୁଣାଇ ଯେ ଗାଳି |

ଏହା ତ କେବଳ ଗୋଟିଏ ଝିଅର ଚରିତ ,

ବୋହୂର ସଂଘର୍ଷ ଶୁଣି ମୁଣ୍ଡେ ଦେଲି ହାତ |

ଦୁଇପଦ ମିଠା କଥା କେହି ନ ଶୁଣାନ୍ତି ,

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ନାମରେ ସବୁ ଉପଦେଶ ଦିଅନ୍ତି |

ମାନ ତ ଦୂରେ ଥାଉ ସମ୍ମାନ ସବୁ ସ୍ବପ୍ନ,

ତାର ନାମେ ଲେଖା ଘରର ସବୁ କାମ |

ଲାଘବ କରିବାକୁ କଷ୍ଟ ଯଦି କରିବ ଶୟନ ,

ଘୃଣାରେ ସଭିଁଙ୍କ ମୁଖ ପଡିବ ମଳିନ |

ଏଇତ ଆରମ୍ଭ ଖଟା ମିଠାର ଏ ଜୀବନ ,

ସରିଛି ନା ସରିବ ସୁତାର ଏ ସଂଘର୍ଷ |