ଅନୁତାପ

ବାପା ତୁମେ ମୋର ଅତି ନିଜର ,

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ହୋଇଗଲି ବହୁତ ଦୂର ।

କାହିଁକି ମୁଁ ଭାବୁଥିଲି ଏମିତି ଏପରି ,

ଫେରିବି ଭାବୁଛି ମୁଁ କେମିତି କିପରି ।

ଶ୍ରୀଫଳ ଆବରଣ ପରି କରିଲ ସୁନ୍ଦର ,

ଯାହାକୁ ମୁଁ ଭାବୁଥିଲି କେବଳ ଦୂରର ।

ପିତାର ଛାଟ ଅଟେ ଭବିଷ୍ୟତ ଦ୍ୱାର ,

କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲ ପଥ ସୁନ୍ଦର ।

ଭାବିଲି ଖରାପ ବୋଲି ହୋଇଲି ଏପରି ,

ଜାଣିବାକୁ ତୁମକୁ ବିଳମ୍ବରେ ପାଇଲି।

ମନେ ମନେ କାନ୍ଦୁଛି ତୁମ ପାଇଁ ବାପା ,

ଅଗ୍ରାହ୍ୟ କରିଲି ବୋଲି ତୁମ ବହୁ କଥା ।

ମନର ପ୍ରତେକ କୋହ ଖୋଜୁଛି ତୁମକୁ ,

ଫେରିବି କେମିତି ଭାବୁଛି ପଛକୁ ।

ବାପା ! ବାପା ! ବାପା ! ଆଜି ଡାକେ ତୁମ ଝିଅ ,

ପାରିବ ଯଦି ଟିକେ କ୍ଷମା କରିଦିଅ ।