ଶୀତ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଦିନେ

ସନ୍ଧ୍ୟା ଭ୍ରମଣ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅସ୍ତ ଗଲେ ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଆସେ

ରାତ୍ରି ଆଗମନ ସୁଖ

ଶୀତୁଆ ସଂଧ୍ୟାର ଶୀତଳ ବାଆ ତ

ଦିଅଇ ଦାରୁଣ ଦୁଃଖ ।

ଦିନ ତମାମର ଖଟଣି ସରଇ

ମନ ଖୋଜଇ ସ୍ବାତନ୍ତ୍ର୍ଯ

ଶୀତୁଆ ସଂଧ୍ୟା ର ଗରମ ଚାଆ ରେ

ଘରଣୀ କରଇ ମନ୍ତ୍ର ।

ଗଲେ ଯେତେ ଦୂରେ ଖୁସି ବାହାନାରେ

ଖାଦ୍ୟ ମନକୁ ଯାଏନି

ସ୍ବାଭିମାନୀ ପତ୍ନୀ ମୁହଁ ଦେଖାଯାଏ

ସେତ ଭାରି ଅଭିମାନି ।

ଗରମ ପକୁଡି ଖାଇ ବାକୁ ଦ୍ୟନ୍ତି

ପରେ ଦ୍ୟନ୍ତି ଲେମ୍ବୁପାଣି

କହିଲେ କହିବେ ତେଲ ଚର୍ବି ସବୁ

ନଷ୍ଟ କରେ ଲେମ୍ବୁ ପାଣି ।

ଘରଣୀ ରାଣୀ ର ମୁହଁ ଟି ତ କଡା

ଭିତର ଭାରି କଅଁଳ

ମନ ଜାଣି ଯତ୍ନ ନିଅନ୍ତି ସବୁରି

କାମ ତାଙ୍କର ସଅଳ ।

ପିଲା ବଡ ହେଇ ବାହାରକୁ ଗଲେ

ଯେଝା ବୃତ୍ତି ଯିଏ ନେଇ

ଅନାଥ ଝିଅ ଟେ କାହୁଁ ନେଇ ଆସି

ଅତି ଯତ୍ନ ରେ ରଖଇ ।

ପର ବୋଲି କେବେ ମନରେ ଭାବେ ନା

ଧରମ ପତ୍ନୀ ମୋହର

ରାସ୍ତା ରୁ ଉଠାଇ ଥଣ୍ଡା ଶିଶିର ରୁ

ନ ଭାବନ୍ତି ତାକୁ ପର ।

ଛିଣ୍ଡା ଜାମା ତାର ସାତ ସିଆଁ ଥିଲା

ମୁଣ୍ଡ କେଶ ଫୁର୍ ଫୁର୍

ମାତୃଭୂମି ମାଟି ବୋଳି ହେଇଥିଲା

ସର୍ବେ କରେ ଦୂରୁ ଦୂରୁ ।

ପିଲା ଛାଡି ଗଲେ ଦେଶ ବିଦେଶକୁ

ମୁଁ ଯାଏ ମୋ ଅଫିସ୍

ଏକୁଟିଆ ପଣ ମାଡି ବସିଥିଲା

ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଲା ନିଆଶ୍ରୀ ।

ଆସିବା ଦିନରୁ ଗରିବ ଝିଅଟି

ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଲାଣି

ସଫା ସୁତୁରା ତ ରହି ହସୁ ଅଛି

ନିଜର ହେଇ ଗଲାଣି ।

ମା ବୋଲି ଡାକୁଛି କାମ ଛଡାଉଚି

ପାଠ ବି ଭଲ ପଢୁଚି

ନିଜର ପଣିଆ କେତେ ଦେଖାଉଛି

ଭାରି ଆନନ୍ଦ ଦଉଚି ।

ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କର ସୃଷ୍ଟି କି ମଧୁର ଆହା

ସନ୍ଧ୍ୟା ଭ୍ରମଣ ର ଦୃଶ୍ୟ

ଦିବ୍ୟ କାନ୍ତି ଶୋଭା ଏ ସାରା ଦୁନିଆ

ସନ୍ଧ୍ୟା ଭ୍ରମଣ ରହସ୍ୟ ।