ଶେଷ ଦିନର କବିତା

ମତେ ଫେରି ହୁଏ ସେଇ ରାସ୍ତା ଆଡେ

ଯେଉଁଟା ତମ ସହରର ବିପରୀତରେ ।

ସମୟ କୁଆଡେ ସବୁ ଠିକ କରିଦିଏ

ନିଜକୁ ଏ ମିଛ କହିବାକୁ ପଡେ ।।

ଆହୁରି ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ପଡେ ନିଜ ହାତରେ 

ଉଜୁଡି ଯାଉଥିବା ମୋ ନିଜ ଘର 

ଯେଉଁଠି ଆଜି ବି ଅଛି ,ତମ ହସର ସବୁ ତକ ରଙ୍ଗ

ତମ କଥାର ସ୍ୱର ।

ଭୁଲିବାକୁ ପଡେ ମତେ

ତମ ଯିବା ରାସ୍ତାରେ ଗଛଟିଏ ହବାର ପ୍ରତିଜ୍ଞା

ତମର ସବୁ ଫଟୋର ଭୟରେ ଅନ୍ଧ ହବାକୁ ପଡେ ।।

ତମ ଦେହର ବାସ୍ନାର ସୃତିର ଭୟରେ

 ନିଶ୍ୱାସକୁ ପର କରିବାକୁ ପଡେ ।

 ତମର ପୁରୁଣା ସ୍ପର୍ଶକଥା ଭାବି

 ନିଜକୁ ଆହୁରି ପଥର କରିବାକୁ ପଡେ ।।

 

ମତେ ଶୋଇବାକୁ ହୁଏ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଠକି ଦେଇ 

 ସବୁ ଦିନକୁ ଅନ୍ଧକାର କରିବାକୁ ପଡେ ।

 ନିର୍ବିକାରତାର ବିଷକୁ ପାନକରି 

 ଶେଷ କଥା କହିବା ପୂର୍ବରୁ 

ମତେ ଚୁପ ହବାକୁ ପଡେ ।।