ନିଜ ଭୁଲ ପାଇଁ

ବଡ଼ ଭୁଲ ଦିନେ କରି ବସିଗଲି

   କହିକି ପାରିବି କାହାକୁ

ସହି ହେଉନାହିଁ ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା

   କ୍ଷମା କିଏ ଦେବ ନିଜକୁ ।

ଜୀବନର ଏହି ରଥଚକ ତଳେ

   ଚାପି ହୋଇଗଲି ନାହିଁକି

ବିପରୀତ ଲିଙ୍ଗ ନିତି ମୋ' ହୃଦକୁ

   ଭଣ୍ଡାଏ ପ୍ରେମ ଏ କହିକି ।

ଭୁଲିଗଲି କିଏ ବାପା ଆଉ ମାଆ

  ଭାଇ ବନ୍ଧୁ ଓ ସହୋଦର

ସଭିଏଁ ମୋ ପାଖେ ତୁଚ୍ଛ ହୋଇଗଲେ

   କାମନା ପାଇଁକି ବିଭୋର।

ଧରିପଳା ହୋଇ ସଂସାର ହାଟରେ

   ପତି ଓ ପତ୍ନୀ ହୋଇଗଲୁ

ସମାଜେ ସ୍ବୀକୃତି ଦେଉ କି ନଦେଉ

   ସଗର୍ବେ ଆଗକୁ ଚାଲିଲୁ।

ସମୟର ସ୍ରୋତ ବଡ଼ ବଳବାନ

   କାମନା ନିଆଁରେ ଜଳିକି

ଫୁଟବଲ ଟିମ ଗୋଟିଏ ଗଢି଼ଲୁ

   ପୁଅର ଲକ୍ଷ୍ଯରେ ଚାହିଁକି ।

ଝିଅମାନେ ଆଜି ବଡ଼ ହୋଇକରି

   ନିଜର ସୁବିଧା ଖୋଜିଲେ

ଆମେ ବାପା ମାଆ ଲୁହକୁ ନ ବୁଝି

   ନିଜ ରାସ୍ତା ନିଜେ ଧରିଲେ ।

କିଏ କେଉଁ ଜାତି କିଏ କେଉଁ ଧର୍ମ

   ଠିକଣା ପାଇବା ନୋହିଲା

ବଞ୍ଚି ଥାଉଁଥାଉଁ ନିତି ମରିବାଟା

   ଯେମିତି ସାର ହିଁ ହୋଇଲା।

ଆଜି ବୁଝିଗଲି କାମନା ବଡ଼ ନା

   ଜାତି ଗୋତ୍ର ଓ ପରିବାର

ବାପା ମାଆ ସତେ ଚଳନ୍ତି ଠାକୁର

   ହେୟଜ୍ଞାନ ହିଁ ପତନର।

ନିଜ ଭୁଲ ପାଇଁ ଅନୁତାପେ ସଢି଼

   ଯଦିଓ ମରୁଛି ସର୍ବଦା

ପଛକୁ ଫେରିବା ନିଶ୍ଚିତ ବାଧକ

   ଜାତିଗୋତ୍ର ଧର୍ମ ହିଁ ଭେଦା।

ହେ ମୋର ଯେତେକ ଭାଇ ଓ ଭଉଣୀ

   ଏହିପରି ଅପବାଦରୁ

ମୁକ୍ତି ଚାହୁଁଥିଲେ ବାପା ଓ ମାଆଙ୍କୁ

   ହେୟ ଭାବିବନି ଜମାରୁ ।