ଶେଫାଳିକା

ଶରତ ରାତିରେ   ଶୀତଳଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାରେ

  ହସୁଛି ରସୁଛି ବସି ଏକାଏକା

କେଉଁ ଦେବତାର   କ୍ଷଣିକ ଆଶିଷେ

   ରାତିକ ପାଇଁକି ଆସି ଶେଫାଳିକା ।

ଶୁଭ୍ର ପାଖୁଡାରେ     ନାଲି ଅଳତାରେ

   ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ଶେଫାଳିକା

 ହୋଇଅଛି ଲେଖା    ସେ ପାଖୁଡା ଦେହେ

    କାହାର ସେ ପ୍ରିୟା କା' ଅଭିସାରିକା ।

ନୀଳ ଗଗନରେ     ତାରାଗଣ ମେଳେ

    ଭସା ମେଘ ପଛରେ ଲୁଚି ଲୁଚିକା

ଶରତର ଶଶୀ     ଦେଉଥାଏ ହସି

   ଯହିଁ ଯାଏ ଫସି ରମ୍ୟା ଶେଫାଳିକା ।

ଗୋଟିଏ ରାତିର     ଆୟୁଷ ତାହାର

  କୋଟିଏ ସପନ ମନରେ ସାଇତା

କ୍ଷଣିକର ସୁଖ      ଜୀବନ  ଅଳିକ

   ଭାଗ୍ୟରେ ତା' ଲେଖିଛି କେଉଁ ଦେବତା ।

ରାତି ସରିଗଲେ      ଜହ୍ନ ଚାଲିଯିବ

  କାନ୍ଦି ବିରହ ବିଧୂରା ଶେଫାଳିକା

ଆଙ୍କନ୍ତେ ସୂରୁଜ        ଆଲୁଅ ମୁରୁଜ

   ଭୂତଳେ ପଡିବ ଲୋଟି ଶେଫାଳିକା ।

ସର୍ବ ଅଭିଳାଷ       ତାର ହୁଏ ଶେଷ

   ଶେଷ ହୋଇଯାଏ ତାର ଅଭିସାର

କ୍ଷଣିକ ଭିତରେ     ଅଳିକ ଜୀବନେ

  ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ସପନର ବାଲିଘର ।

ଜୀବନର ଏହା        କଥା ଟେ ଅକୁହା

   ମିଛ ମୋହମାୟା ପଛେ ଧାବମାନ

ମାୟା ମରିଚିକା    କେବେ ମିଳେ ନାହିଁ

  ସବୁ ଆଶା କେବେ ହୁଏନା ପୂରଣ ।

ଅଳିକ ଜୀବନ      ହେବ ଅର୍ଥପୂର୍ଣ୍ଣ

  କରିଗଲେ  ଉପଯୁକ୍ତ କର୍ମମାନ

କୋଟିଏ ସପନ    କରିବାକୁ ହେବ

   ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ଜୀବନରେ ପୂରଣ ।