ଶବର କୋରସ୍ ଓ ନିସ୍ତବ୍ଦ ମୃତ୍ୟୁ

ଅନୁଚିନ୍ତନରେ ଭରା ଆତ୍ମ ବିଧ୍ୱଂସ ମନ,  

ଶାନ୍ତ, ସ୍ଥିର, ଓ ଏକାଗ୍ରତାର ଅବସାନ ।  

ପ୍ରାଗ୍ ଐତିହାସିକ ଘଣ୍ଟାର ସମୟ ସହ, 

ମିଳେଇ ଦିଆ ଯାଇଛି ଜୀବନର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କାଳ ।    

  

ଏକ ପରିତ୍ୟକ୍ତ ପ୍ରକାଶ ସ୍ତମ୍ଭ ତଳେ ଛିଡା ରହି,       

ଦେଖିବାକୁ ପଡେ, ରୌଦ୍ର ଓ ଚନ୍ଦ୍ରାତାପରେ ଝଡି ପଡୁଥିବା,      

ଦେବତାଙ୍କ ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏ ଡେଣାର ପର । 

ସଂଗୀତର ସ୍ୱର ଭୁଲି ହୋଇ ଯାଏ !   

ତୃଷ୍ଣାକୁ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ, ସେ କୁହେ - 

ଇଏ ଏକ ବିଳମ୍ବିତ ପ୍ରତୀକ୍ଷା !

ଯେତେବେଳେ ଶ୍ମଶାନରେ ଶବ ମାନେ, 

ଏକ ସ୍ୱରରେ ଗାଆନ୍ତି ନିଜ ମରଣର କୋରସ୍ ; 

ନିସ୍ତବ୍ଦରେ ନିଶ୍ୱାସ ସେ ଗୀତ ଶୁଣେ।

ସମ୍ମିଳିତ ହେବାକୁ ଦିନେ ସେହି ସମବେତ ଗାନରେ,

ନିଜକୁ ରିଅରର୍ସେଲ୍ କରାଇନିଏ ।   

ପ୍ରମାଦ ଓ ଭୟରେ, ମୃତ୍ୟୁର ରୋମାନ୍ସରୁ, 

ବଞ୍ଚିତ ହୁଏ ଏକ ଅନୁପସ୍ଥିତ ଜୀବନ ।    

ଆତ୍ମଘାତ ଯଦି ଜୀବନ ପ୍ରତି ଅବମାନନା ହୁଏ,  

ତେବେ ମରିବାର ଜିଦ୍ ବି ବଞ୍ଚିବା ପ୍ରତି ତାତ୍ସଲ୍ୟତା ।  

ଯାହାକୁ କହି ହୁଏ ନାହିଁ, କେବଳ ସହିବାକୁ ପଡେ, 

ସର୍ବନାଶର ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁବେଳେ ଜାଗ୍ରତରେ ଆସେ । 

ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ ଈଶ୍ୱର !

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ସଦୃଶ ଅନ୍ତଃକରଣ ତ ଦେଇଛ । 

ଏତିକି ମରଣ ଦିଅ, ଯେପରି ମରିବି ତ, 

ନିଃଶବ୍ଦରେ, ବିନା କୋଳାହଳରେ !!