ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମ

ଯେଉଁଠି ନ ଥାଏ

ସ୍ୱାର୍ଥର ମିଛ ଅହମିକା କି

ଛଳନାର ମାୟାଜାଲ

କପଟପଣ ତାର ପତା ଵି ପାଏନି

ତ୍ୟାଗର ପ୍ରତୀକ ସିଏ,

ଝରାଏ ଅମୃତର ବରଷା

ବିନା ମେଘରେ

ନ କରି ଶ୍ରାବଣର ଅପେକ୍ଷା

ସର୍ତ୍ତହୀନ ସିଏ ।

ପୁଣି,

ଚିରନ୍ତନ ଫଲଗୁ ଧାରା ସିଏ

ବହୁଥାଏ ଅନବରତ ବିନା ଦ୍ଵିଧାରେ

ଯଦିଓ,

କିନ୍ତୁର ମାନେ ସେ ବୁଝେନା

ସେ ତ ଟାଣ ଖରାର ଶୀତଳ ଛାଇ

ଆଉ ଅନ୍ଧର ଲଉଡ଼ି ବାଙ୍କୁଳି ବାଡ଼ି

ସିଏ ଆଉ କେହି ନୁହଁ

ସିଏ ତ ପ୍ରେମ

ହଁ ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମ ।