ସେଇ ମୋର ଗାଁ

ସେଇ ମୋର ଗାଆଁ, ଜନମ ଭୁଇଁ,            

ଯାହାର ତୁଳନା ଜଗତେ ନାହିଁ, 

ନଥିଲେ ବି ତାର ସହରି ଢାଞ୍ଚା,

ତା କୋଳର ଶାନ୍ତି ସହରେ ନାହିଁ ।

ସେଇ ମୋର....                       

ସେଇଠି ଜନମି ଜେଜେ, ଜେଜେମାଆ,            

ସେଇ ମାଟିରେ ଗଲେରେ ମିଶି,          

ତାହାରି କୋଳରେ ମୋ ପ୍ରଥମ ପାଦ,            

ଜୀବନେ ଚାଲିବା ପାରିଛି ଶିଖି ।          

ତାହାରି ପାଣି, ତା'ର ପବନ,

ଅମୃତ ମୋ ପାଇଁ, ସେଇ ମୋର ଗାଁ.....                    

ତାହାରି ବନ, ପାହାଡ଼, ନଈ,                   

ମୋ କାନେ ଯାଏ କବିତା ଗାଇ,        

ପ୍ରଭାତେ ଶୁଭେ ପକ୍ଷୀ କାକଳୀ,                  

ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ବାସେ, ଦାଣ୍ଡ ଗୋଧୂଳି ।      

ଚାଟଶାଳୀରୁ ପୂଜାମଣ୍ଡପ ତାଠାରେ ଶୋଭୁଥାଇ ।

ସେଇ ମୋର ଗାଁ..........                 

ସକାଳୁ ଛଡା ପାଣି ପକାଇ,                   

ଗୋବର ଲିପି ଚିତାକୁ ଥୋଇ,          

ଚଷାପୁଅ ତା ଲଙ୍ଗଳ ଘେନି,                   

ଶସ୍ୟ ଫଳାଏ ଜଗତପାଇଁ ।           

ଖରା, ବରଷା, ଶୀତ କାକର ତାହାର ଡର ନାହିଁ ।   

ସେଇ ମୋର ଗାଁ.....                   

ବାର ମାସରେ ଯାନିଯାତରା,                   

ତା ପୋଡପିଠା, ଆଡିସା, କାକରା,       

ଗଛ ଓହଳ, ଦୋଳିର ଖେଳ,                  

ସହରେ ନାହିଁ ପ୍ରକୃତି କୋଳ ।         

ତା ପାଳଗଦା,ପୋଖରୀ କୁଦା ଆଉ କୋଉଠିକାହିଁ ।

ସେଇ ମୋର ଗାଁ........                   

ତାହାରି ଡୋରି ବାନ୍ଧିଛି ଭିଡି,                  

ଭାଇଚାରାର ସମ୍ପର୍କ ଗଢି,             

ଝିଅବୋହୁଙ୍କ ଶଙ୍ଖ ହୁଳହୁଳି,                  

ସାଜିଛି ତାର ଯୋଡ଼ିମହୁରୀ ।           

ଧନଠୁ ବଡ଼ ମହତ ତାର ସନ୍ତାନ ଭାବୁଥାଇ ।    

ସେଇ ମୋର ଗାଁ.........                 

ପିଲାଏ ତାର ଚାନ୍ଦକୁ ଦେଖି,                   

ଖାଇବା କଥା ଯାଆନ୍ତି ଶିଖି,           

ତାରାଗଣ ଯେ ରାତିରେ ତାର,                  

ଆକାଶେ ତୋଳେ ଲିଚୁର ମାଳ ।        

ଅଙ୍କାବଙ୍କା ସଡ଼କ ତାର ନିଏରେ ମନ ମୋହି ।   

ସେଇ ମୋର ଗାଁ.......                  

ଇତିହାସରେ ରହିଛି ଗାଥା,                      

ସାହିତ୍ୟରେ ସାଜିଛି କବିତା,       

ତା ଗୁଣ ଗାରିମା ଆଗକୁ ନେଇ,                

ତା ମାଟିରେ ଦିନେ ମିଶିବି ମୁହିଁ ।       

ସେଇତ ଆମ ଜୀବନ ଦାତା ତାକୁ ଭୁଲିବା ନାହିଁ ।   

ସେଇ ମୋର ଗାଆଁ ଜନମ ଭୂଇଁ...