ଜାହ୍ନବୀ ଜନନୀ

ଅପୂର୍ବ ଆନନ୍ଦେ ମନ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ

ଧନ୍ୟ ମୋ ହୋଇଛି ପ୍ରାଣ

ସୌଭାଗ୍ୟ ବଶତଃ ଭାରତେ ଜନମ

କରେ ଗଙ୍ଗା ଗୁଣ ଗାନ ।

ପାତକ ନାଶିନୀ ଜାହ୍ନବୀ ଜନନୀ

ଦାନଶୀଳେ ସାର ଯିଏ

ସେହି ପୁଣ୍ୟତୋୟା ବରଦା ଅଭୟା

ଗଙ୍ଗା ମାତା ମୋର ସିଏ ।

ଧରା କୋଳେ ଯେବେ ପାପ ଉତ୍ପୀଡକ

ଚିନ୍ତିତ ଜଗତ ଲୋକ 

ପ୍ରଭୁ ପାଦେ ସର୍ବେ ଗୁହାରି କରନ୍ତି

ଲିଭାଅ ହେ ପ୍ରଭୁ ଶୋକ ।

ସଫଳ ଲଭଲେ ରାଜା ଭାଗୀରଥି

ଗଙ୍ଗା ହେଲେ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ

ହିମାଦ୍ରୀ ଅଙ୍କକୁ ମଣ୍ଡିତ କରିଣ

ଚିତ୍ତହାରୀ ଆକର୍ଷଣ ।

ଉଚ୍ଚ ପରବତ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟେ ଶୋଭିତ

ଆନନ୍ଦ ଲହରି ଖେଳେ

କୁଳୁକୁଳୁ ନାଦେ ଗିରି ବନ ଲଂଘି

ନିର୍ଗତ ନିର୍ଝର ଚଳେ ।

ସ୍ପର୍ଶେ ପାପ ଧୌତ ଜୀବନ ମୁକତ

ଗଙ୍ଗାର ଉଦାର ତୀରେ

ଅପବିତ୍ରକୁ ସେ ଶୁଦ୍ଧ ପୁତ କରି 

ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସ ଭରେ ।

କେତେ ଯେ ସଭ୍ୟତା ତା କୋଳରେ ସୃଷ୍ଟି

ଦର୍ଶାଇ ଅକ୍ଷୟ କୀର୍ତ୍ତି

କେତେ ଯେ ବିଲୁପ୍ତ କେତେ ଗରବରେ

ଜଗାଏ ତା ଅବସ୍ଥିତି ।

ମୁନି ଋଷି କିବା ଦାନବ ରାକ୍ଷସ

ରହି ଥାଏ ଆତଯାତ

ତାହାର ଘାଟରେ ସ୍ନାହାନ ସାରିଲେ

ସୁଖ ଶାନ୍ତି ଅପ୍ରମିତ ।

ଆହ୍ଲାବାଦ ଘାଟେ ପିତୃ ଶ୍ରାଦ୍ଧ ଦେଇ

ପୁଣ୍ୟ ଅରଜନ୍ତି ସର୍ବେ

ସମଗ୍ର ଭାରତ ଜନ ମନ ହୃଦ

ପୁଲ୍ଲକେ ନାଚଇ ଗର୍ବେ ।

ବିବିଧ ନାମରେ ପୂଜିତ ହୁଅଇ

ଶିବ ସୁହାଗିନୀ ପରା

ଜଟା ମଧ୍ୟ ଭାଗେ ଅବିରତ ଝରି

ଅର୍ଦ୍ଧ ଚନ୍ଦ୍ର ସଙ୍ଗେ ତୋରା ।

କର ଯୋଡ଼ି ଭୀଷ୍ମ ପୂଜା ଅର୍ଘ୍ୟ ଢାଳି

ପୂଜନ୍ତି ଚରଣ ଦୁଇ 

ନୁହେଁ ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ଅଜସ୍ର ତା କୀର୍ତ୍ତି

ତା ପରି ନାହିଁ ତ କେହି ।