ପ୍ରକୃତି ସ୍ବଭାବ

ପ୍ରକୃତିର ବଶ ଏ ମୂଢ ମନୁଷ୍ଯ

ପ୍ରକୃତି ଛାଡି ନପାରେ,

ଯେଉଁ ପ୍ରକୃତିରେ ଜନ୍ମ ହୋଇଥାଏ

ସେଇ ପ୍ରକୃତିରେ ମରେ ।

ମୁହଁରେ ଆଦର ଚଦର ଘୋଡେଇ

ଯେତେ କହୁଥିଲେ କଥା,

ଭିତରଟା ଯଦି ନିର୍ମଳ ନଥାଏ

ଘାରୁଥାଏ ପରଚିନ୍ତା । 

ସମ ଭାବନାର ପ୍ରକୃତି ଯାହାର

ହେଉ ପଛେ ହତାଦର,

ମୁଖେ ସ୍ମିତ ହାସ୍ଯ ମଧୁବୋଳା ଭାଷ୍ଯ

ସଭିଙ୍କୁ କରେ ଆଦର ।

କୁଟିଳ ସ୍ବଭାବ ଯା'ର ମନୋଭାବ

କୁଟିଳ ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରୟୋଗେ,

ମନ୍ଦ ଚିନ୍ତା କରେ ଅନ୍ଯର ଖୁସିରେ

ଭାଷା କୁହେ ଅନୁରାଗେ । 

ନିଜର ବଡ଼ିମା ଦେଖାଉଥାଏ ଯେ

ଅପରକୁ ଛୋଟ ମଣି

ତୃପ୍ତ ମନରେ ବିଷ ଭରା ଥାଏ,

ତାହାକେହି ନ ପାରନ୍ତି ଜାଣି ।

କଥା କଥାକରେ ମର୍ମଭେଦୀ ବାଣ

ମଧୁର କଥାରେ ମାରେ,

ସେ ପ୍ରକୃତିର ଲୋକ ବଡ ମନ୍ଦ ବୁଦ୍ଧି

ଅନ୍ଯକୁ ସହି ନପାରେ ।

ନ ଡାକିଲେ ଆସେ ବିପଦ ସମୟେ

ପରକୁ ସାହାଯ୍ଯ ପାଇଁ,

ସେ ପରି ମନୁଷ୍ଯ ପର ଉପକାରୀ

ଜଗତରେ କେହି ନାହିଁ ।

ସ୍ବଭାବ ସ୍ପନ୍ଦନ ମନରେ ଗୁଞ୍ଜନ

ଅନୁରୂପ କର୍ମ କରେ,

ଯେଉଁପରି କର୍ମ ସେହିପରି ଫଳ

ନିଶ୍ଚୟ ସେ ଭୋଗ କରେ ।