ମାଆ

ଜନମ ଦେଇଛି ଯିଏ ଆମକୁ

ଅମୃତ ଦେଇଛି ଚିରି ତା ବୁକୁ ।

ଚାଲି ଶିଖାଇଛି ହାତକୁ ଧରି

ଏ ସଂସାରେ ହେବ କିଏ ତା ସରି ।

ସେଇ ଆମରି ମା

ଅମୃତ ଠାରୁ ମଧୁର ତାର ନାଁ ।।୧।।

ସହୁଥାଏ ଆମ ଅଳି ଅର୍ଦ୍ଦଳି

ସ୍ନେହ ପ୍ରେମରେ ସେ ଆମକୁ ପାଳି ।

ଆମକୁ ଖୁଆଇ ଉପାସେ ରହେ

ତା କୋଳରେ ଜହ୍ନ ମାମୁଁ ଦେଖାଏ ।

ସ୍ନେହ ଡୋରେ ବାନ୍ଧେ

ସାମାନ୍ୟ ଅନ୍ତରେ ତା ହୃଦେ କାନ୍ଦେ ।।୨।।

କଣ୍ଟା ଫୁଟିଗଲେ ଆମ ପାଦରେ

ତୀର ବିଦ୍ଧ ହୁଏ ତାର ହୃଦରେ ।

ଗାଳି ମନ୍ଦ ନିଜ ମୁଣ୍ଡକୁ ନିଏ

ତା ଆଶିଷେ ଦୁଃଖ ଘୁଞ୍ଚାଇ ଦିଏ ।

ପଣତେ ଘୋଡାଏ

ଶରୀରେ ନପଡେ ରେଣୁକା ଟିଏ ।।୩।।

ଘର ଛାଡ଼ି ଯଦି ଦୂରକୁ ଯାଉ

ଠାକୁର ଉପରେ ସାଧଇ ଦାଉ ।

ଯିବା ଆସିବାର ସବୁ କୁଶଳ

ଠାକୁର ବୁଝିବେ ହେବ ମଙ୍ଗଳ ।

ଠାକୁରେ ଜାଣନ୍ତି

ମାତୃତ୍ଵ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା ପ୍ରୀତି ।।୪।।

କେବେ ଯଦି ଆମେ ଜ୍ୱର ରେ ପଡି

ଖାଇବା ପିଇବା ସବୁକୁ ଛାଡି ।

କେତେ ମାନସିକ ଉପାସ କରେ

ସେବା ସୁଶ୍ରୁଷାରେ ତା ଦିନ ସରେ ।

ମାଆର ମମତା

ତୁଟିଯାଏ ବ୍ୟାଧି ସକଳ ବ୍ୟଥା ।।୫।।

ଧନ ଦଉଲତେ ନଥାଇ ଆଶ

ଜୀବନ ଥାଏ ତା ସନ୍ତାନ ପାଶ ।

ମମତା ମନ୍ଦିରେ ଜୀବନ୍ତ ଦେବୀ

କାଳ କଟୁ ମୋର ତା ପାଦ ସେବି ।

ତା ପରି କେ ନାହିଁ

ଆଦ୍ୟ ପୂଜ୍ୟା ଗତି ମୁକ୍ତି ଅଟଇ ।।୬।।