କାଳିଆ (କ - ଆଦ୍ୟବର୍ଣ୍ଣ)

  ( ରାଗ - ସାବେରୀ )

      କି କହିବି ଚାହିଁ ତ ପାରୁନିରେ

କଳା ଶ୍ରୀମୁଖକୁ ଦେଖି , ଲାଖି ଯାଉଅଛି ଆଖି

      ଚାହିଁଦେଲେ ଆଉ ଫେରୁନିରେ ।। ୦ ।।

କାଳିଆ କଳା ଠାକୁର , ଖୋଲିଣ ଶିରୀମନ୍ଦିର

      ପାଖକୁ ହାତଠାରି ଡାକେରେ

କରିନିଏ ଆପଣାର , ନ କରେ ପାଖୁ ଅନ୍ତର

       ଭାବ ରଙ୍କା ଭାବକୁ ଚାଖେରେ ।।୧ ।।

 କୋଟି ପୁଣ୍ୟ ବଡ଼ ଦାଣ୍ଡ , ରେଣୁକୁ ପାଇଲେ ତୁଣ୍ଡ

       ମୁକତି ମିଳଇ ସଂସାରୁରେ

କରେ ଧରି ସେ ରେଣୁକୁ , ବୋଳି ଦେଲେ ଶରୀରକୁ

       ତରିଯାନ୍ତି ପାପ ଦଶାରୁରେ ।। ୨ ।।         

 କହେ ପତିତପାବନ , ତା ଆଡ଼କୁ ଦିଅ ଧ୍ୟାନ       

     ଉଡୁଛି ସଂସାରର ହିତରେ

କହୁଛି ନୀଳ ଚକର , କାଟିବ ପାପର ଡୋର

    ବେନି ହାତକୁ ଥରେ ଟେକରେ ।। ୩ ।।

କାଳିଆ କଳା ବଦନ , କାହାକୁ କରେନା ହୀନ

      ବନ୍ଧୁ ହେଉ କି ବଳରାମରେ

କରଇ ପାରି ସଭିଙ୍କୁ , ଊଣା କରେନି କାହାକୁ

     ଥରୁଟେ ଡାକିଦେଲେ ନାମରେ ।। ୪ ।।

କରି କରାଏ ତା' ମତେ , ରଜ୍ଜୁକୁ ଧରି ସ୍ଵ-ହସ୍ତେ

    ଯେଣେ ଓଟାରେ ତେଣେ ଯାଇରେ

କରି ନିଜର ସବୁକୁ , ଶୂନ୍ୟ ଯେ ଗଲା ବେଳକୁ

     ମିଛେ ହୁଅନ୍ତି ସବୁ ବାଇରେ ।। ୫ ।।

କରମକୁ କରିଥିଲେ , ସୁଫଳ ମିଳଇ ଭଲେ

     ଚକାନୟନେ ମତି ଦେଇରେ

 କହଇ ଡମ୍ବରୁଧର , ପୂଜିଣ ବେନି ପୟର 

     ତା ବିନୁ ଅନ୍ୟ ଗତି ନାହିଁରେ ।। ୬ ।।