ବାପା

କେବେ ଅଭିମାନ ତ କେବେ ସ୍ୱାଭିମାନ ବାପା

କେବେ ସ୍ନେହ ତ କେବେ ଅନୁଶାସନ ବାପା

କେବେ ନୀରବ ତ କେବେ ଭାଷଣ ବାପା

କେବେ ପୃଥିବୀ ତ କେବେ ବିଶାଳ ଆକାଶ ବାପା ।

ମାଆ ସିନା ଆମକୁ ଜନ୍ମ ଦେଇଛନ୍ତି

କିନ୍ତୁ ଏ ଦୁନିଆଁ ରେ ପରିଚୟ ଦେଇଥାନ୍ତି ବାପା ।

କେବେ କାନ୍ଧରେ ବସାଇ ଯାତ୍ରା ଦେଖାଇନିଅନ୍ତି ତ

କେବେ ଘୋଡା ସାଜି ତାଙ୍କ ପିଠିରେ ବସାଇ ରାଜା ସଜାନ୍ତି ବାପା ।

ମାଆ ସିନା ତାଙ୍କ କୋଳରେ ଧରି ଗେଲ କରନ୍ତି

କିନ୍ତୁ କାନ୍ଧରେ ବସାଇ ଆକାଶକୁ ଛୁଆଁଇ ଦିଅନ୍ତି ବାପା ।

ମାଆ ଯଦି ମଧୁର ନାନାବାୟା ଗୀତ

ତେବେ ବାପା, କେବେ ଭୁଲି ନ ପାରିବା ଗପ ।

ମାଆ ଯଦି ଘରର ରୋଷେଇ

ତେବେ ବାପା ଘରକୁ ଚଳାଉଥିବା ରାସନ ।

ମାଆ ସିନା ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ସବୁ କିଛି କରନ୍ତି

ହେଲେ ଯିଏ ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ନିଜେ ବିକ୍ରି ହୋଇଯାଆନ୍ତି ସେ ବାପା ।

ମାଆ ସିନା ସବୁ କଥା ଖୋଲି କହିଦିଅନ୍ତି

ଯିଏ ନିଜ ଦୁଃଖକୁ ମଧ୍ୟ ନ କହି ହୃଦୟେ ଲୁଚାଇରଖନ୍ତି ସେ ବାପା ।

ଯିଏ ନିଜଠୁ ଅଧିକ ମୋତେ ଅଧିକ ଭଲପାଆନ୍ତି,

                           ସେ ମୋ ବାପା ।

ଯିଏ ମୋ ସ୍ବପ୍ନକୁ ପୁରା କରିବା ପାଇଁ 

          ଦିନରାତି ପରିଶ୍ରମ କରନ୍ତି ସେ ମୋ ବାପା ।

ଯିଏ ମନ୍ଦିରକୁ ନ ଯାଇ ବି ମାେ ପାଇଁଁ 

             ନିତି ଉପବାସ କରନ୍ତି ସେ ମୋ ବାପା ।

ଯିଏ ନିଜ ଖୁସିକୁ ଭୁଲି ମୋ ଖୁସିରେ ଖୁସି

     ଆଉ ମୋ ଦୁଃଖରେ ଦୁଃଖୀ ହୁଅନ୍ତି ସେ ମୋ ବାପା ।

ଯିଏ ସରଗର ଚାନ୍ଦ ମାଗିଲେ ବି କେବେ ମନା କରନ୍ତି'ନି

              ହସି ହସି ହଁ କରନ୍ତି ସେ ମୋ ବାପା ।

ବାପା ଏମିତି ଏକ ଦେବତା ଟିଏ,

        ଯିଏ କୌଣସି ମନ୍ଦିରରେ ରୁହନ୍ତି'ନି 

        ଛୋଟବଡ଼ ପଥର ହୋଇ

        ସିଏ ଆମ ପାଖେ ପାଖେ ଥାଆନ୍ତି

        ବିପଦ ଆପଦେ ସାହା ହୁଅନ୍ତି ।

ବାପା ଏମିତି ଏକ ଦେବତା ଟିଏ,

       ଯା ପାଇଁ ଉପବାସ ଲୋଡା ନାହିଁ

       ଲୋଡା ନାହିଁ ବଳୀ,ଦାନ, ଯଜ୍ଞ

       ସିଏ ଆମ ଠାରୁ ଖାଲି ଏତିକି ଚାହାଁନ୍ତି

       ସାରା ଜୀବନ ତାଙ୍କ ପାଖେ ପାଖେ ରହିବା ପାଇଁ ।

ବାପା ଏମିତି ଏକ ଦେବତା ଟିଏ,

           ଯାହାଙ୍କୁ ନଡ଼ିଆ,ଫଳମୂଳ, ଦକ୍ଷିଣା

           ଆଦୌ ଲୋଡା ନାହିଁ

ଏ ସ୍ୱାର୍ଥପର ଦୁନିଆଁରେ ନିଜ ସନ୍ତାନ ଠାରୁ ଖାଲି ଏତିକି ଲୋଡା,

ବାପାମାଙ୍କର ପ୍ରାଣ ଥିବା ଯାଏଁ

ଖାଲି ଟିକେ ଭଲପାଇବା ସଚ୍ଚା ଭଲପାଇବା ।

ଶେଷରେ ଏତିକି କହିବି

 ସିଏ କି ମଣିଷ,

 ଯିଏ ନିଜ ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରେ , ଘରେ ବାପାମାଆଙ୍କୁ ନ ପୂଜି

 ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଇ ପୂଜୁଅଛି ୩୩ କୋଟି ପଥର ମୂରତି ।

 ସତରେ ସିଏ କି ମଣିଷ ?