ସେହି ତ ଆମ ଜନନୀ ଭାରତ

ହିମାଳୟ ଆମରି ମଥାର ମୁକୁଟ ପରି

  ନାଆଁ ତାହାର ବିଶ୍ଵବନ୍ଦିତ, 

  ଗଙ୍ଗା ଠୁଁ ଗୋଦାବରୀ କାଶ୍ମୀର ଠୁଁ କନ୍ୟାକୁମାରୀ

  ସେହି ତ ଆମ ଜନନୀ ଭାରତ  l

 ସବୁଜ ବନାନୀ କଳ ନିନାଦିନୀ

   ନିରିଝର ଗାନେ ଦେହେ ତା' ଶୋହେ, 

   ଆଶିଷର ଆଗମନୀ ପରଶର ଆବାହନୀ 

   କରୁଣମୟୀ ନୟନେ ପରାଣ ମୋହେ l

  ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣପ୍ରସୁ କ୍ଷେତ ଉତୁଙ୍ଗ ପରବତ 

   ତା' ରୂପ ଦରଶନେ ସୁଶୋଭିତ, 

   ଗୀତା, ଭାଗବତ ଉଦାର ଶବଦ 

   ତା' ପରାଚି ଗଗନେ ରବି ଉଦିତ l

    ମଧୁର ଜଳ ମଧୁର ଫଳ

    ମଧୁର ତାହାର କୋଳ, 

    ବିହଗ ସ୍ୱର ଡାଳରୁ ଡାଳ 

    ସୁନ୍ଦର ବନରାଜି ଶ୍ୟାମଳ  l

    କେତେ ଜାତିଭାଷା କେତେ ବେଶଭୂଷା 

    କେତେ ଧରମର ମେଳ, 

    କେତେ ଭରଷା କେତେ ସାହାସା 

    କେତେ ଅନେକତାର ବଳ  l

    ଇତିହାସ କହଇ ତା' ପାଦଧୂଳି ନେଇ 

    ଏ ମାଟିର ଯଶ କାଳଜୟୀ, 

    ଏଇ ଦେଶବୀର ଲହୁ ଢ଼ାଳିଦେଇ 

     ମଥା ତା'ର ଟେକ ରଖଇ  l

     ଆମ ଦେଶ ଅହିଂସା ପତାକାର ମାନ 

     ସଂସାରେ ସାର ତା' ଜୟଗାନ, 

     ରକତେ ଆମ ବହୁଛି ତା' ପାଣି ପବନ

     ସେଇ ସ୍ଵାଧୀନ ବଳୟରେ କରୁ ସ୍ନାନ  l

     ଆସ ଆଜି ସରାଗେ ଭଉଣୀ ଓ ଭାଇ 

     ଏକରୁ ଆରେକ ନେବା ସବତ

     ନିଜ କାମନା ଭୁଲି ଦେଶହିତ ପାଇଁ 

     ତା' ଚରଣେ କରିବା ମଥା ନତ

     ବୀର ପ୍ରସବିନୀ ଦେଶ ଆମ ଏଇ 

     ସେଇ ତ ଆମ ଜନନୀ ଭାରତ l