ସେହି ଜହ୍ନ

   ଆକାଶରେ ସେହି ଜହ୍ନ 

   ସେହି ତାରା ବି 

   ଚିକି ମିକି ଆଲୁଅ 

   ଆଉ ଜହ୍ନର ଜୋଛନା 

   ସୀମା ହୀନ ଦିଗବଳୟ 

   ରୂପେଲି କିରଣ 

   ମତୁଆଲା ଶୀତଳ 

   ମନ ହୁଏ ହଜିଯାନ୍ତି କି 

   ତା ପ୍ରେମ ପରସରେ l

   ଦିନ ତମାମ ଗ୍ରୀଷ୍ମର ତାଡନା 

   ହୁତାଶନ ଦେହ 

   ସତେ ଅମୃତ ସିଞ୍ଚନ କରେ 

   ମନରେ ପ୍ରାଣରେ 

   ତା ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶରେ l

   ଶୀତୁଆ ରାତି 

   ଅବା ତୁଷାର ସ୍ଫଳନ 

   ତରଙ୍ଗ ସ୍ପନ୍ଦନ 

   ଆଉ ଜୋଛନା ଚୁମ୍ବନ 

   ଆହା କି ସୃଷ୍ଟି ପ୍ରକୃତିର 

   ସତେ ରୂପେଲି ପରଦା 

   ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାର l

  ସେଇ ଜହ୍ନ ରାତି 

  ଅଭୁଲା ଅତୀତ 

  ଯେବେ ମା କହେ 

  "ଆ ଜହ୍ନ ମାମୁଁ ଶରଦ ଶଶୀ 

  ମୋ କାହ୍ନୁ ହାତରେ ପଡ଼ରେ ଖସି "

  ଆଜି ଏ ବୟସ ର ଗୋଧୂଳି 

  ନା ଜହ୍ନ ମାମୁଁ, ନା ଶରଦ ଶଶୀ 

  ଖାଲି ମୁଠା ମୁଠା ସ୍ମୃତି କୁ ଜାବୁଡି ଧରିଛି l