ସେ ପାଗଳୀ

ବଳିଷ୍ଠ ଚେହେରା ତା'ର

ଦେଖିବାକୁ ପରୀଟିଏ ପରି

ଚାଲି ରେ ତା ମଧୁଝରେ

ଟାଣୀ ନିଏ କୋଟି କନ୍ଦର୍ପ ର ମନ।

ଆଇନା ଦେଖିଲେ ଡରି ଯାଏ

ଦେଖି ତା'ର ପ୍ରତିଛବିକୁ

ହେଉ ଥାଏ ଗୁଣୁଗୁଣୁ ସତେ କି

ସେ ପାଗଳୀ ଟିଏ

ହାରି ଯାଇଥିବା ପ୍ରେମିକା ଟିଏ।

କାହିଁକି ଏ ବିଡମ୍ବନା ଆଜିର ସମାଜେ

ଭଲ ପାଇ ଭୁଲିଯିବା

ହୃଦୟ କୁ ବିଦାରିତ କରି

ଯେମିତି ସେ ସାଉଁଟି ସାଉଁଟି ତା ଦୁଃଖ କୁ

ପାଲଟିଯିବ ପାଗଳୀ ଟିଏ ଏ ନିଷ୍ଠୁର ସମାଜେ।

ଭୁଲି ଯିବ ପରିବାର ଦୁଃଖ ସେ ପିଉଥିବ

କୋହ,ମୋହର ଓ ଲାଞ୍ଛନା ର ଗରଳ

ସବୁଥାଇ ପଡି ରହିଥିବ

ଯେମିତି ଏକ ନିଃସହାୟ ଶୁଖିଲା ତୁଣ ।

ଆଜି କାଲିର ଏ ସଂସାରେ

କିଛି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ

ନାରୀ ନୁହେଁ ଏକ କାଠର କଣ୍ଢେଇ

ନଚାଇବ କିଏ ତାକୁ

ପାଗଳୀ ରୂପରେ।