ସବୁଠୁଁ ବଡ଼

ସବୁଠୁଁ ମହାନ ସବୁଠୁଁ ବଡ଼,

ଜନମ ଦାୟିନୀ ମାଆ ଆମର ।

ଅମୂଲ ମୂଲ;

କେହି ହେବେନାହିଁ ତା' ସମତୁଲ ।

ଛୋଟରୁ ଆମକୁ ଯତନେ ପାଳି,

ସେନେହ, ମମତା ଦେଇଛି ବୋଳି ।

ନିଜେ ନ ଖାଇ;

ଆମକୁ ଦେଇଛି ଆହାର ଖୋଇ ।

ରୋଗବେଳେ ସଦା ପାଖରେ ବସି,

ଦେଉଥାଏ ଆମ ଦେହ ଆଉଁଶି ।

ସେବାରେ ତା'ର;

ଡରି ଚାଲିଯାଏ କଠିନ ଜର ।

ପାଖରେ ବସାଇ ସରାଗେ ଅତି,

ଭଲ କଥା କେତେ ଶିଖାଏ ନିତି ।

ପଢ଼ାଏ ପାଠ;

ବୁଝାଏ ହେବାକୁ ଉତ୍ତମ ଚାଟ ।

ମହାପୁରୁଷଙ୍କ ଜୀବନୀ କହେ,

ଦେଶ ସେବା ଲାଗି ପ୍ରେରଣା ଦିଏ ।

ଆକଟ କରେ;

ନ ଯିବାକୁ କେବେ ଭୁଲ ବାଟରେ ।

ଠାକୁରଙ୍କ ପାଶେ ଭକତି ଭୋଳେ,

ନିତିଦିନ ସେ ତ ଦୀପଟି ଜାଳେ ।

ନୁଆଇଁ ଶିର;

ମନାସୁଥାଏ ସେ ଶୁଭ ଆମର ।

ସେଇ ମାଆ ପଦେ ନୁଆଇଁ ମଥା,

କୁନା, ମୀନା ଯେତେ ଦେବାରେ କଥା ।

ରଖିବା ମନେ;

ହେବା ନିଶ୍ଚେ ବଡ଼ ମଣିଷ ଦିନେ ।