ଦୀପ କହେ

ଦୀପ କହେ ମୋତେ କାହିଁପାଇଁ ତୁମେ

ଏତେ ହୀନିମାନ କର

ଦୀପାବଳୀରେ ମୋ ଆତ୍ମସନ୍ତୋଷକୁ

କାହିଁକି ଛଡାଇ ନିଅ ।

ମାଟି ଦୀପ ମୁହିଁ ସରଳତା ମୋର

ଅଟଇ ଯେ ଆଭୂଷଣ

ତେଲ, ସଳିତା ଯେ ମୋ ସଙ୍ଗରେ ଥିଲେ

ନିଜକୁ ମଣେ ମୁଁ ଧନ୍ୟ ।

ଆମ ଏକତା ରେ ଆଲୋକ ବର୍ଷଇ

ଧରା ହୁଏ ପୁଣ୍ୟତୋୟା

ମାଟି ମାଆ ଦେଖି ସନ୍ତୋଷ ଲଭଇ

ଜୀବନ ଅଟଇ ମାୟା ।

ଜଳି ଜଳି ନିଜେ ଆଲୋକ ଦେବାରେ

ପାଏ ମୁଁ ଆତ୍ମ ସନ୍ତୋଷ

ମୋ ଆତ୍ମ ସନ୍ତୋଷ ଛଡାଇ ନିଅନି

ହେ ମୋର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମନୁଷ୍ୟ ।

ମୋ ଦୀପ ଧୂଆଁରେ ତୁମ ଚାରିପଟ

ପବିତ୍ରମୟ ଯେ ହୁଏ

ପରିବେଷ ପୁଣି ଶୁଦ୍ଧ ପୁତ ରହେ

ପ୍ରଦୂଷଣ ଯେ ନ ହୁଏ ।

ମୁଁ ଜଳୁଥିଲେ ତୁମ ଆଖି ଯଦି 

ମୋ ଉପରେ ପଡ଼ିଯାଏ

ମନ ଶାନ୍ତ ରହେ ପବିତ୍ର ଭାବନା

ଆତ୍ମାକୁ ଜାବୁଡି ଧରେ ।

ମୋ ଉପସ୍ଥିତି ଯେ କେବେ କାହା ପଇଁ

ବିପଦ ଡାକି ଆଣେନି

ମୁଁ ଜଳୁଥିଲେ ତନୁ ମନ ପରା

ଶୁଦ୍ଧ ପୁତ୍ତ ଯାଏ ହୋଇ ।

ମୋ ଉପସ୍ଥିତରେ ମନର ବିକାର

ସବୁ ଦୂର ହୋଇଯାଏ

ଉକତି ଭାବନା ଦେହ ମନକୁ ଯେ

ଆଶ୍ଳେଷରେ ଭରିଦିଏ ।

ଦୀପାବଳୀ ଅଟେ ମୋ ଛୋଟ ଜୀବନେ

ପ୍ରୀତି ଆନନ୍ଦର ଧାରା

ଦୀପାବଳୀ ମୋର କ୍ଷୁଦ୍ର ପଥପ୍ରାନ୍ତେ

ସନ୍ତୋଷର ଫୁଲ ଝରା ।

ହେଲେ ଆଜି ମନ ବିଷାଦ ବିଧୁର

ମୋତେ ମୁଁ ଖୋଜି ପାଉନି

କିଏ ଫେରାଇବ ମୋର ସେ ଅତୀତ

ଦିଅବାରେ ମୋତେ କହି ।

ଛାତି ତଳେ ମୋର ଅସରନ୍ତି କୋହ

ଖୋଜୁଛି ହୃତ ଅତୀତ

କରୁଛି ମିନତୀ ଫେରାଇ ଦିଅ ହେ 

ମୋର ସେ ଆତ୍ମସନ୍ତୋଷ ।