ସ୍ବପ୍ନ

ନୀଳ ଆକାଶରେ ଜହ୍ନ ଦେଖାଦେଲେ,

ଶୋଇ ଯାଏ ସାରା ସହର.

ଚିକ୍ ମିକ୍ ତାରାଫୁଲର ହସରେ,

ନିସ୍ତେଜ ହୁଅଇ ଶରୀର ।

ଚୁପି ଚୁପି ଆସୁ ସପନ ସୁନ୍ଦରୀ,

ତନ୍ଦ୍ରାଭରା ନୟନରେ.

ସାତ ସାଗରର ଗଭୀରତା ମଧ୍ୟୁ ,

ସ୍ବପ୍ନ ଆସୁ ଆଖିତଳେ ।

ମୋହିନୀ ଫରୁଆ କାଉଁରୀ ପରଷେ,

କୁହୁକ ପସରା ଧରି.

ରଜନୀଗନ୍ଧାର ମହ ମହ ବାସେ,

ଆସୁ ଗୋ ସ୍ବପ୍ନସୁନ୍ଦରୀ ।

ଅଜଣା ରାଇଜେ ବୁଲାଇ ନେଉ ତୁ,

ରଙ୍ଗୀନ ପରୀ ମହଲେ.

ବାଟବଣା ହୁଏ ବାସ୍ତବ ଠିକଣା,

ତୋ ସହିତ ପ୍ରୀତି ହେଲେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମାଳା ପୁରେ ଚମ୍ପକ ବରଣା,

ଓଠକୁ କରିଛ ମିଠା.

ମୋ ଓଠ ଫିଟେନା ତୁମ ସମ୍ମୋହନ,

କରେ ମୋତେ ହଟହଟା ।

ନାଚିଯାଏ ମୋର ମନର ଆଙ୍ଗନ,

ତତେ ଟିକେ ଦେଖିଦେଲେ.

ମଧୁର ରାଗିଣୀ ଗାଏ ମୁଁ ଚକୋରୀ,

ତୁ ମତେ ଛୁଇଁଦେଲେ ।

ସ୍ବପ୍ନ ଗୋ ତୁମେ କେବେ କ୍ଷଣପ୍ରଭା,

କେବେ ମଧୁବୋଳା ଜୋଛନା.

କେବେ ହାସ୍ୟମୟୀ ନିର୍ଝରିଣୀ ତୁମେ,

କେବେ ଦିଗହଜା ଠିକଣା ।

କେବେ ଶରତର ଶିଶିର ପବନ,

କେବେ ରଙ୍ଗ ମଉଛବ.

ଫଗୁଣ ରଙ୍ଗର ପିଚକାରୀ ତୁମେ,

ଚଇତି ବାଆର ସୌରଭ ।

ଶ୍ରାବଣ ରାତିର କମ୍ପନ ତୁମେ,

ପିୟାସୀ ପ୍ରାଣର ମୂର୍ଚ୍ଛନା.

ଅନ୍ଧାର ରାତିର ଉଷୁମ ଶେଯରେ.

ଚାନ୍ଦିନୀ ରାତିର କଳ୍ପନା ।

ସ୍ପନ୍ଦନରେ ମୋର ଗାନ୍ଧାରର ସ୍ୱର.

କରେ ଖାଲି ଅନ୍ୱେଷଣ.

ଅବାସ୍ତବ ତୁମ ପ୍ରୀତି ମାଦକରେ,

କରି ଦିଅ ଲହୁଲୁହାଣ ।

ମିଛ ମରୀଚିକା ଦୂର ଦିଗନ୍ତରେ ,

ଦେହେ ଜାଳି ନିଆଁ ମୋର.

ମନ ଆକାଶର ଶୂନ୍ୟ ନୀଳିମାରେ,

ସ୍ବପ୍ନ ରାଣୀ ତୁମ ଘର ।

ଅଧା ବାଟେ ଛାଡି ଚାଲିଯାଅ ବୋଲି,

ତୁମେ ପ୍ରତାରଣା କନ୍ୟା.

ମଧୁମଖା ସ୍ବପ୍ନ କରିନିଅ ବଶ,

ଛୁଟାଇ ପ୍ରେମର ବନ୍ୟା ।