କଳଙ୍କିତ ନାୟକ

ଶ୍ରାବଣରେ ଯେବେ ଭିଜିଲା ସପନ

ଆଖିରୁ ହଜିଲା ନିଦ

ହଜି ଯାଉଥିଲା ଜହ୍ନର ଆଲୁଅ

ରଟିଥିଲା ଅପବାଦ I

ସାଗର ତଟରେ ବାଲିଘରଟିଏ

ସଦର୍ପେ ହୋଇଲା ଠିଆ

ଆଘାତ ଟିକେବି ଦେଇନି ଲହଡି

ବର୍ଷା ଜାଳିଦେଲା ନିଆଁ I

ପ୍ରିୟତମା ଦେହ ମହକରେ ଯେବେ

ମହକିଲା ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ

ପ୍ରୀତିର ବର୍ଷାରେ ଭିଜିଗଲା ପ୍ରାଣ

ଭିଜିଗଲା ଅନୁରାଗ I

ଶରତ ଆକାଶୁ ଝରିଲା ଜୋଛନା

ଧୋଇଲା କଳଙ୍କ କେତେ

ଆଖିତଳେ ମୋର ରହିଗଲେ ପ୍ରିୟା

ସ୍ୱର୍ଗ ଧରାଦେଲା ହାତେ I

          -0-