ଅହଂକାର

ଜୀବନ ଅମଡ଼ା ବାଟ, ଭରା ଘନ କୁହୁଡି, 

ଦୁଃଖ ନସରୁଣୁ ସୁଖ ଯାଏ ଉଜୁଡ଼ି ।

ମିଛ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରେ, ପ୍ରତାଡ଼ିତ ସତ, 

ପୁରସ୍କୃତ ଘୃଣ୍ୟ କର୍ମ, ସତକର୍ମେ ମିଳେ ଲାତ ।

ସ୍ବପ୍ନ ସୌଧ ନଭଶ୍ଚୁମ୍ବେ, ଧରା ଏଠି 

ଚୂମେ କର୍ମ. 

ପ୍ରତାରଣା ଆଜି ପ୍ରତିଜ୍ଞା ସାଜିଛି  

ପାପ ଶିକ୍ଷ। ଦିଏ ଧର୍ମ ।

ମାଠିଆ ଗଢୁଛି କୁମ୍ଭାର ପୁଅଟି, 

ଅଧା ଗଢ଼। ବେଳେ ଯାଉଛି ଭାଙ୍ଗି ।

କୁକର୍ମରେ ଲିପ୍ତ, ନ୍ୟାୟର ଶାଆନ୍ତ, 

ପଛ ପଟେ ଗାନ୍ଧୀ ଛବିକୁ ଟାଙ୍ଗି ।

ବୈଶ୍ୱାନର ଦହେ ବିଶ୍ରବା ନନ୍ଦନେ 

କ୍ରୁର ହସ ହସେ ତାର ପ୍ରକୃତି ।

କୋଟି ହୃଦେ ବସି ନିଶ ସଳଖୁଛି 

ତାରେ ବିନାଶନ, ଅଛି କାହାର ଶକ୍ତି ।

ଦେଶ ରାଷ୍ଟ୍ର ବୋଲି ଦିଅନ୍ତି ଦ।ହୁଡ଼ି 

ଭାସ୍କର ଅଦୃଶ୍ୟ ପାଦ ଧୂଳିରେ ।

ଦେଲେ ଯେବେ ଚାପ, ନଦେଖିଲେ ଥରେ, 

ଆତ୍ମୀୟ ଶରୀର ଲୋଟେ ଭୁଇଁରେ ।

ଭରେ ନିଜ ପେଟ, ଗଢ଼େ ନିଜ ଥାଟ 

ନୀରିହ ଉଦରେ ଥାପି ପୟର ।

ମାରି ଦିବ୍ୟସୃଷ୍ଟି, ଅହଂ କୁ ସାଉଁଟି, 

ଛତ୍ର ଉଡାଇବେ ଏହି ମହୀର ।

ଜନା ହସ୍ତେ ଆଜି ପାଟ ଉତ୍ତରୀୟ 

ସୁଧନ୍ଵ। ମସ୍ତକେ ବାନ୍ଧିଛି ।

କୋଟି ସୁଧନ୍ଵ। କୁ କାୖନ୍ତ୍ୟେୟେ ଭିଡାଇ 

ରକ୍ତ ନଦୀ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଛି ।

ମାତୁଳ ସୁବଳ ଦେବ ଦେବ ବଳ 

ଚାହିଁ ଚାହିଁ ମରେ ନାଟୋ ଭଣଜା।

ରହିଯା ଧରିତ୍ରୀ ଚକ୍ର ଗତି ରୋଧି

ସୃଷ୍ଟି ବିନାଶ ଦୃଶ୍ୟକୁ ଦେଖିଯା ।