ସିଂହାସନ

ଅଶି ଆଜି ସମ୍ପୂର୍ଣ ଉନ୍ମୁକ୍ତ,

ତୃଷ୍ନା ତା ମେଣ୍ଟିବ ପିଇ ମଣିଷର ରକ୍ତ 

ଧର୍ମ ଏକ ନାଵ ଗଢ଼ିଛି ମାନବ, 

ସେନାବେ ବହିବ ମଣିଷ ର ଶବ l

ଅଶି କି ବନ୍ଧୁକ ହସ୍ତୁ ଯେବେ ଯିବ 

ନିଶ୍ଚିତ କାହାର ପ୍ରାଣଟି ନାଶିବ l

ତୀର ହେଉ କିମ୍ଵା ହଉ ସିଏ ଭାଲ 

ହାତରୁ ଖସିଲେ ନ କରଇ ଭଲ l

ସଂସ୍କୃତି ରୁ ଶିକ୍ଷା ସିଂହାସନ ପାଇଁ 

ବନ୍ଧୁ ସହୋଦରେ କରେ ଧରା ଶାୟୀ l

ଧର୍ମ ନାମେ ଚାଲେ କବନ୍ଧ ର ନୃତ୍ୟ 

କେତେ ବୀର ଙ୍କର ହେଲା ଶିର ଚ୍ୟୁତ l

କାଶ୍ମିରୀ ଠାରୁ ଯେ, ସେ କନ୍ୟା କୁମାରୀ 

ଧର୍ମ ନାମେ ଆଜି ହୁଏ ହତ ଶିରୀ l

ଧର୍ମ ଧର୍ମ ବୋଲି କରନ୍ତି କ୍ରନ୍ଦନ 

ନିହିତ ଉଦେଶ୍ୟ ଅଟେ ସିଂହାସନ l

ପ୍ରଜାଙ୍କ ରକତେ ତିନ୍ତାଇବେ ଭୂଇଁ 

ଯିଏ ଯେତେ ମରୁ କିଛି ଚିନ୍ତା ନାହିଁ l

ତ୍ରି ଯୁଗେ ମଣିଷ , ଦେବ ଓ ଦାନଵ 

ସିଂହାସନ ଲୋଭେ ବିଛାଇଲେ ଶବ l

ପ୍ରଗତି ନାମରେ ଫୁଙ୍କି ମିଛ ତୂରୀ 

ମାନବେ ବନାନ୍ତି ମାନବ ଅଇରୀ l

ହେ ଈଶ୍ୱର କୁହ !ଏହିକିତ ଇଚ୍ଛା 

କେବେ ପୁରିବ ଏ ଦାନବଙ୍କ ମନ ବାଞ୍ଛା l

ସର୍ବ ମାନବର ସୁଖେ ଏକ ରାଜା 

ଆସିବ କି କେବେ ପାଳିବାକୁ ପ୍ରଜା l

ହସ୍ତ ଯୋଡି ତତେ ଡାକେ ତ୍ରିପୁରାରୀ 

ହିଂସା, କ୍ରୋଧ ଦ୍ୱେଷ ସର୍ବହ୍ରୁଦୁ ଦିଅ ମାରି l

କାଷ୍ଠ ପାଷାଣରେ ନଭଜି ତୁମକୁ 

ମାନବ ହୃଦୟେ ଦେଖୁ ତ ମୁର୍ତ୍ତିକୁ l

ସର୍ବ ହୃଦୟରେ ବିରାଜେ ତ ରୂପ 

ତତେ ହତ୍ୟା କରି ନଅରଯୁ ପାପ l

ମାନବେ ଶିଖାଅ ମାନବ ଧରମ 

ମଣିଷେ ଶିଖାଅ ମଣିଷରେ ପ୍ରେମ l

ଯଉ ଜୀବଟିରେ ରେ ଦେଖି ସଦଜ୍ଞାନ 

ମାନବ ରୂପରେ କରିଲ ସ୍ଥାପନ l

ସର୍ବ ଧରମରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ, ଏ ମାନବ ଧର୍ମ 

ହେ ଈଶ୍ୱର ଦିଅ ତାକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ l