ନିଜଠୁ ନିଜର ତୁମେ

ଫୁଲରେ ଫୁଲରେ ଜହ୍ନ ଢାଳୁଥିଲା

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାରେ ଭିଜା ପ୍ରୀତି

ଭୁଲି ହୋଇଗଲା ହୃଦୟର ଜ୍ୱାଳା

ଶୀହରିତ ହେଲା ରାତି I

ମନ ବୁଲୁଥିଲା ଦୂର ଅତୀତରେ

ଆଖିଆଗେ ଥିଲ ତୁମେ

ଫଗୁଣ ହସିଲା ମୁରୁକି ମୁରୁକି

ଭିଜାଇଲ ତୁମ ପ୍ରେମେ I

ଫଗୁଣ ଆସିଲା ତୁମେ ବି ଆସିଲ

ଖୁସିରେ ଝୁମିଲା ମନ

ଅନ୍ଧାରେ ଯେବେଳେ ଛୁଇଁଦେଲ ମୋତେ

ରାତି ବି ଲାଗିଲା ଦିନ I

ବେଦରଦୀ ସ୍ମୃତି ଲୁହେ ତିନ୍ତାଇଲା

ପୋଛିଦେଲ ତୁମେ ସଖୀ

ତୁମ ଦେହେ ଦେଖି ଫଗୁଣ ଚମକ

ଜଳକା ହେଲା ମୋ ଆଖି I

ତୁମ ଦେହ ଛୁଇଁ ମଳୟ ବହିଲା

ଆଖିରୁ ଝରିଲା ଜ୍ୟୋତି

ଫୁଲଟିଏ ଭାବି ଭଅଁର ତୁମକୁ

ଧିରେ ଚୁମିଦେଲା ସଖୀ I

ତୁମ ସହରର ଧୂଳି ଗୋଡି ମାଟି

ତୁମପାଇଁ ମୋର ପ୍ରିୟ

ଏଇ ଦୁନିଆରେ ତୁମେ ହିଁ ନିଜର

ତୁମ ଛଡା କେହି ନୁହଁ I