ସ୍ବପ୍ନ ମୋର

କେତେ କେତେ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିଥିଲି ଯାହା ,ଥିଲା ମନରେ ,

କିଛି ଶୋଇଥିଲା ,କିଛି ଚେଇଁଥିଲା ପ୍ରହେବ ଆଶାରେ |

ଜୀବନର ଏହି ଅଙ୍କ ବଙ୍କା ଯେତେ ରାସ୍ତାରେ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ,

ମନ କହେ ପାଦକୁ ଚାହିଁ ,ଥକି କାହିଁ ଏବେ ରହିଗଲୁ?

ପାଦ ବଡ଼ ବିକଳରେ ଚାହିଁ ,କହେ ମନକୁ ଦୁଃଖରେ ,

ଜାଣି ନଥିଲି ,ଚାଲୁ ଚାଲୁ ଆହତ ହେବି କଣ୍ଟାରେ |

ଏବେ ଲାଗିଛି ମୋ ଠାରେ ,ବହୁଛି ରକ୍ତର କେତେ ଧାର ,

ଥକି ନାହିଁ ମୁଁ ଏବେ ,ହେଉଛି ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଥରହର |

ସେବେ ହୃଦୟ ସବୁ ଶୁଣୁଥିଲା ,ସବୁ ଦେଖୁଥିଲା ଲୟରେ ,

ନିଜକୁ ଠାରେ ଦୋହଲାଇ ଦେଇ ,ରହିଗଲା ସିଏ ଭୟରେ |

ଭୟ ଉଦବେଗରେ ,ହୃଦୟ ସ୍ପନ୍ଦନ ଧୀରେ ବଢିବାକୁ ଲାଗିଲା ,

ତେବେ ଥୟ ହେଲା ,ଯେବେ ପାଦକୁ ଥାମିବା ଦେଖିଲା |

ମନ ଅଵିଵେକୀ, ଅବୁଝା ହୋଇ ଏବେ ସିଏ କହିଲା ,

ବେଗି ବଢ ପାଦ ,ସ୍ବପ୍ନ ମୋର ଅଥୟ ହେଲା |

କର୍ମ ପାଇଁ ସତେ ,ପାଦେ ଚାଲିବାକୁ ହେବ ଜୀବନରେ ,

ସ୍ବପ୍ନ ମୋର କହେ ,କର୍ମ କର ଉଚିତ ପଥରେ |

ତେବେ କାହିଁକି କେଉଁଠି ଥିଲା ଝଡ଼ ଝଞ୍ଜା ଲୁଚି ,

ମାଡି ଆସିଲା ବେଗରେ ,ଏବେ ସ୍ବପ୍ନ ମୋର କହୁଛି |

ଯେତେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣା ,ହେଲେ ତାର ସାଥି ,

ତାଙ୍କୁ ଦେଖି କହେ ସ୍ବପ୍ନ ମୋର ,ଫାଟିଯାଏ ଛାତି |

ଏକ ସଙ୍ଗେ ସବୁ ମିଶି ଲଗାଇଲେ ଅଗ୍ନି ବେଦନାର ,

ଜଳିପୋଡ଼ି ମନ ପାଉଁଶ ହେଲା ,ଦେଖିଲା ସ୍ବପ୍ନ ମୋର |

ହୁତୁ ହୁତୁ ହୋଇ ସବୁ ଜଳିଗଲା ମନ ଅଗଣାରେ ,

ସ୍ବପ୍ନ ମୋର ରହିଗଲା ,ସେହି ସବୁର ପାଉଁଶ ତଳେ |

ସ୍ବପ୍ନ ମୋର କହେ ,ମରିନାହିଁ ସିଏ ,ମରିବ ନାହିଁ ,

ଖାଲି ସେହି ପୋଡା ପାଉଁଶ ,ବାଟ ଛାଡୁ ନାହିଁ |

ହୃଦୟ ବୁଝିଲା ,ସ୍ବପ୍ନ ମୋର ଚାହେଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାପାଇଁ ,

ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ମନ ସଫାକାଲ ,ରାସ୍ତା ଖୋଲିବା ପାଇଁ |

ଏବେ ସଫା ହୋଇଗଲା ଅଳିଆ ସବୁ ,ଏହି ମନରୁ ,

ସ୍ବପ୍ନ ମୋର କହେ ,କାହିଁ ଏବେ ଡେରି କରୁ ?

ସାଜିଛି ସ୍ବପ୍ନ ମୋର ଏବେ ,ମନରେ ନୂଆ ହୋଇ ,

ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ ସିଏ ,କର୍ମର ଆଶା ଭରସା ପାଇ |