ସାୟନ୍ତନ

ପଶ୍ଚିମରେ ଅସ୍ତ ହେଲେଣି ତପନ 

ଆସି ହେଲା ସାୟନ୍ତନ ।

ବିହାୟସେ ଉଡ଼ି ଯାଆନ୍ତି ବିହଗେ

ସର୍ବେ ଆପଣା ଭୁବନ ।।

କର୍ମଜୀବୀ ଫେରେ ସ୍ଵକର୍ମ ସାରିଣ 

କ୍ଳାନ୍ତ ଥାଏ କାୟା ତାର ।

ସନ୍ତତିକୁ ଦେଖି ସବୁ ଭୁଲି ଯାଏ

ତୋଳିନିଏ କାନ୍ଧେ ତାର ।।

ଗୋ ପଲ ଫେରନ୍ତି ହମ୍ବା ରାବ ଦେଇ

ଦାଣ୍ଡ ଧୂଳିକୁ ଉଡ଼ାଇ ।

ପୁଷ୍ପ ସଙ୍ଗେ ପ୍ରୀତି ତେଜିଣ ମଧୁପ

ସ୍ଵବାସକୁ ବାହୁଡ଼ଇ।।

ଦେବାଳୟେ ଶୁଭେ ଶଙ୍ଖ ଘଣ୍ଟ ଧ୍ଵନି

ଚଉରାରେ ଜଲେ ଦୀପ ।

ନାତି ନାତୁଣୀଙ୍କୁ ସାଥିରେ ବସାଇ

କହିଥାନ୍ତି ଆଈ ଗପ ।।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ଅନ୍ଧକାରେ

ଆସଇ ରଜନୀ ରାଣୀ ।

ମୁଦ୍ରିତ ନୟନେ ଶୟନ ଯାଆନ୍ତି 

ବିଶ୍ବର ସକଳ ପ୍ରାଣୀ ।