ସାହିତ୍ୟ ଓ ସାହିତ୍ୟିକ

ବାସ୍ତବତା କଥା କହୁଛି ଆଜି ମୁଁ

      ଗୋଟେ ସାହିତ୍ୟିକ ର କଥା ,

ଉଚିତ କହିବି ଦୋଷୀ ଟିଏ ହେବି 

       ନାହିଁ ମନେ ମୋର ବ୍ୟଥା ।    

ମାନପତ୍ର ବିକ୍ରିହୁଏ ଏଠି 

       ହଜାର ହଜାର ଟଙ୍କାରେ,

ସମ୍ବଦ୍ଧିତ ହୁଅନ୍ତି କବି,କବୟିତ୍ରୀ

      ଦେଇ ଲାଞ୍ଚ ସାହିତ୍ୟ ନାମରେ ।      

ଡିଗ୍ରୀ ବିକ୍ରିହୁଏ ଏଠି

       ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କାରେ

ପଇସା ବାଲାଏ ଜ୍ଞାନୀ,ଗୁଣୀ ଏଠି 

       ପ୍ରତିଭାକୁ କିଏ ପଚାରେ ।            

ଲୋକଙ୍କ ଆଗରେ କହିବୁଲନ୍ତି

      ମୁଁ ସମ୍ବଦ୍ଧିତ ବାର ଜାଗାରେ,

ପ୍ରକୃତ କବି ଏଠି ମୁଁହ ମୋଡି ପଡେ

      ଚିହ୍ନେ ନାହିଁ ତାକୁ କିଏ ବଜାରେ ।       

ସାହିତ୍ୟ ବେପାର ଭଲ ଚାଲେ ଏଠି

      ଅନ୍ୟସବୁ ଅଟେ ତୁଚ୍ଛ ,

ଭାଷାପ୍ରେମୀ, ସମାଜସେବୀର ମୋହରଟା ସାଥେ

      ମିଳେ ଅଜସ୍ର ନୋଟ ।                    

ସମାଜସେବା,ଭାଷାର ଉନ୍ନତି ନାଁ ରେ

     ବେପାର ବଣିଜ ଭଳି

ଯୋଗାଡ କରନ୍ତି ଖୋସାମତିଆଙ୍କୁ

     ଯିଏ କରିପାରିବ ଭଲ ମେଳି ।        

    

କବିର କବିତା ମୂଲ୍ୟାୟନ ହୁଏ

      ପ୍ରିୟା ପ୍ରୀତି ଭାବ ଦେଖି

କିଏସେ କଳିବ କବିର କବିତ୍ବ

      ପ୍ରତିଭା ପରା ତା ମୂକସାକ୍ଷୀ ।      

       

ପ୍ରକୃତ କବି ଖୋଜେନାହିଁ ମାନପତ୍ର କେବେ

     ଲୋଡେନାହିଁ ଉପହାର,

ପାଠକର ଶ୍ରଦ୍ଧା,ଶୁଭେଚ୍ଛା,ଆଶିଷ

      ତା ପାଇଁ ଅମୃତ ଧାର ।         

        

ସଚେତନ ହୁଅ ପ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁଗଣ

      ଭଣ୍ଡଙ୍କ ପାଲରେ ପଡନି,

ମାନପତ୍ର ପାଇଁ ମାନ ଛାଡ ନାହିଁ

       ଅମୂଲ୍ୟ ତୁମର ଲେଖନୀ ।              

ଲୋକ ଦେଖାଣିଆ କବିତା ସମ୍ମାନ

      ଲୋଡାନାହିଁ ଆମର,

ସମୟ ଆସିଲେ ପାଠକେ କହିବେ

     ଦମ୍ କେତେ ଆମ କବିତାର ।             

ଦମ୍ ଥିଲେ ତ ଦାମ୍ ମିଳିବ

      ହୁଅନାହିଁ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ,

ଜାଗ୍ରତ ପ୍ରହରୀ ଆମେ ଏ ଜାତିର 

     ସମାଜର ହିତେ ଚାଲୁ ଆମ ଲେଖନୀ

 ହୁଅନ୍ତୁ ସଭିଏଁ ତସ୍ତ୍ର ।                              

ମା' ବୀଣାପାଣୀଙ୍କ ଆାଶୀର୍ବାଦ ଆମେ

      ସାହିତ୍ୟ ର ଭବିଷ୍ୟତ ,

ପ୍ରଶଂସା ପାଇବା ଆଶାରେ

       ସାରିବା ନାହିଁ ମାନ ମହତ ।          

ଏମିତି ଚାଲିଲେ ଅଳପ ଦିନରେ 

        ସାହିତ୍ୟ ହୋଇବ ଲୀନ,

ବିଶ୍ବ ଦରବାରେ ହଜିଯିବ ଦିନେ

         ଓଡିଆ ଭାଷାର ଚିହ୍ନ ।              

ସମସ୍ତଙ୍କ କଥା କହୁନାହିଁ ଏଠି

        ନୁହଁନ୍ତି ସମସ୍ତେ ତୋଷାମଦିଆ,

କେତେଜଣ ପାଇଁ ସବୁ ଅନୁଷ୍ଠାନ

        ହୁଅନ୍ତି ବଦନାମିଆ ।                  

ତୁମେ ଯେତେ କରୁଛ କର ଅପମାନ

       କର ଯେତେ ଆସ୍ପାଳନ,

କବି ର ମସୀ ଡରିଯିବ ନାହିଁ

ଶାଗୃଣାପଲ ରେ କବିର ପ୍ରତିଭା

       କେବେ ହାରିଯିବ ନାହିଁ ।