ସାଧବ ଦୁଲଣୀ ତଅପୋଇ

ତଅପୋଇ ନାମେ ସାଧବ ଦୁଲଣୀ ସାତ ଭାଇରେ ଭଉଣୀ,

ସୁନା କୁଲେଇର ସପନେ ବିଭୋର କଲା ବିଧବା ବ୍ରାହ୍ଣଣୀ:

ଗଢା ହେଲା ସୁନା ଚାନ୍ଦ,

ଚାନ୍ଦ ଗଢୁଗଢୁ ପିତା ମାତା ମୃତ୍ୟୁ ହଜିଲା ଜୀବନ ଛନ୍ଦ ।।

ସମୟ ଚକ୍ରରେ ଭାଇମାନେ ଗଲେ ବଣିଜ ବେପାର କରି,

ସାତ ଭାଉଜଙ୍କ ଗହଣେ ରହିଲା ଯେବେ ସାଧବର ବାଳୀ;

କପାଳ ଲିଖନ କ୍ରମେ,

ପ୍ରରୋଚନା ଛଳେ ଦୁର୍ବିସହ ପ୍ରାଣ କଟଇ ଗହନ ବନେ ।।

ଅଲିଅଳି ବାଳୀ ଚରାଇଲା ଛେଳି ବିଧିର ବିଧାନ ପୁଣି, 

ଖାଇବା ବିହୁନେ ସାଧବର ଝିଅ ହୋଇଲା ଖୁଦ ରଙ୍କୁଣୀ;

ଶୁଭ ବେଳ ଉପଗଚ,

ସମୟ ଚକ୍ରରେ ଜୀବନ ବଦଳେ ଦୁଃଖପରେ ଆସେସୁଖ ।।

ଭାଦ୍ରବ ମାସର ଶେଷ ରବିବାର ମଙ୍ଗଳା ମାଆଙ୍କ ଓଷା,

ଛେଳି ଘରମଣୀ ଖୋଜି ସେ ମିଳିଲା ବଖାଣେ ଦୁଃଖର ଭାଷା;

ଦୟାକଲେ ଠାକୁରାଣୀ,

ଖୁଦ ରଙ୍କୁଣୀ ସେ ଖୁଦୁରୁକୁଣୀ ର ବ୍ରତେ ବ୍ରତି ହେଲା ପୁଣି ।।

ସମୟ ତ ପୁଣି ଅତି ବଳବାନ ଫେରି ଆସିଥିଲେ ଭାଇ,

ଘରେଥିଲେ ସର୍ବେ ଖୋଜି ନପାଇସେ କାହିଁଗଲା ତଅପୋଇ;

ନପାଇ କିଛି ଉତ୍ତର,

ମଙ୍ଗଳା ମାଆଙ୍କ କୋଠିରେ ପାଇଲେ ଜାଣିଲେ ସବୁ ଖବର ।।

ଦୁଃଖ ଦେଇଥିବା ଭାଉଜ ମାନଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡ ଦେଇ କଲେ ବିଦା,

ନୀଳେନ୍ଦ୍ରୀ ଯେ ସାନ ଭାଉଜ ତାହାର ପ୍ରୀତି ଭରା ପ୍ରେମ ସୁଧା;

ସଙ୍ଗେ ନେଇ ଆନନ୍ଦରେ,

ମଙ୍ଗଳା ମାଆଙ୍କ ପୂଜା ଆରଧନା କରିଲେ ନିଜ ମନ୍ଦିରେ ।।

ଖୁଦ ରଙ୍କୁଣୀ ସେ ଖୁଦୁରୁକୁଣୀ ରେ ମଙ୍ଗଳାଙ୍କ ଆରାଧନା,

ଓଡିଆ ଜାତିର ଅନନ୍ୟ ଏ କଥା କରିଲି ଯାହା ବର୍ଣ୍ଣନା;

ଶୁଭ ମନାସି ଭଉଣୀ, 

ଭାଇ ପାଇଁ ଏହି ଓଷା ଉପବାସ ପୂତ ଅମୀୟ କାହାଣୀ ।। 

କପାଳ ଲିଖନ କର୍ମଫଳେ ନର ଭୁଞ୍ଜୁଥାଏ ଦୁଃଖ ସୁଖ,

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳ ବିଷମ ସ୍ଥିତିରେ ଖସିଯାଏ କେବେ ପାଦ;

ଐଶ୍ଵରୀୟ ଶକ୍ତି ବଳେ,

ଐକାନ୍ତିକ ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ କର୍ମପଥ କେବେ ସହସା ବଦଳେ ।।

ପରକଥା ଶୁଣି ନିଜର ବିପଦ ଡାକିବା ହୁଅଇ ସାର,

ପରବୁଦ୍ଧି ଅଟେ ଜହର ସମାନ ଭାଙ୍ଗଇ ସୁଖ ସଂସାର;

ତଅପୋଇ ର ଏ କାହାଣୀ,

ମାନବ ଜାତିର ପଥ ପ୍ରଦର୍ଶକ ମନେ ରଖ ଭାଇ ଭଉଣୀ ।।

ମଙ୍ଗଳା ମାଆଙ୍କ ସ୍ମରିଣ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ସାଧବ ଦୁଲଣୀ କଥା,

ଠିକେ ଠିକେ ଯାହା ଲେଖିଲା ଅଧମ ଦୋଷ ଥିଲେ କର କ୍ଷମା;

ମଙ୍ଗଳା ମାଆଙ୍କ ଚରଣ,

ତଳେ ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ଦେଇ ଏ କବିତା କରିଲି ଏଠି ପୁରଣ ।।