ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦତା

ଶୁଆଟିଏ ହେଉ ଶାରୀଟିଏ

ସୁନ୍ଦର ନିରୀହ ପକ୍ଷୀ ସିଏ

ଆଦର ଯତନେ ମଣିଷ ତାହାକୁ

ନିଜ ପାଖେ ରଖି ପାଳିଥାଏ ।

ପିଞ୍ଜୁରୀ ଭିତରେ ଶୁଆଶାରୀ

ଖାଉଥିଲେ ଯେତେ ଖିରୀପୁରି

ଜାତି ଜାତି ଫଳ ଅଜାଡି ଦେଲେ ବି

ମନ ଭିତରେ ସେ ହୁଏ ଘାରି ।

ପଢିଶୁଣି ଘୋଷେ କିଛି ନାମ

ହରେକୃଷ୍ଣ ବାପା ରାମରାମ

ମାଆ ଦେଖ ଦେଖ ଆସିଲେ କିଏସେ

ଉଠ କୁନା ସୁନା ପାଠପଢ ।

ମଣିଷ ଗୋଟିଏ ଅଦ୍ଭୁତ ଜୀବ

ଯାହା ପାଉଥିବ ଗୋଟାଉଥିବ

ନିଜ ପାଇଁ ଗଢି ସୁନାର ପଞ୍ଜୁରୀ

ଉପର ଆକାଶେ ବସି ଝୁଲିବ ।

ଘୋଷାପାଠ ପଢି ଯାହା କହିବ

କାନଟାକୁ ଭାରି ଭଲ ଶୁଭିବ

ଗୋଲଗାଲ ତୁଚ୍ଛା ଚେହେରା ସୁନ୍ଦର

ଦେଖିଦେଲେ କିବା ପେଟ ପୂରିବ ।

ପକ୍ଷୀ ହେଉ ହେଲେ ଜୀବ ବୁଦ୍ଧିଆ

ପସନ୍ଦ କରଇ ଆକାଶ ଖୋଲା

ଖୋଲି ଦେଲେ ଦ୍ୱାର ଡେଣା ମେଲି ସିଏ

ଯାଏ ଉଡି ଉଡି ଦିଏନି ଧରା ।

ଗଢ଼ଇ ମଣିଷ ଉଚ୍ଚା ପାଚେରୀ

କୋଠା ବହୁତଳ ଫେସନ ଭାରି

ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ନିଜେ ରହିବାକୁ ଚାହେଁ

ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦତା ଅର୍ଥ ଅନର୍ଥ କରି ।