ରୀତି ତା' ଅତି ନିଆରା

ଖେଳରେ ଖେଳରେ ମାଗି ଦେଇଥିଲ

    ମୋ' ହସରୁ ଦୁଇ ଧାର,

ଭାବି ନ ଥିଲ କି   ଅରପି ଦେବି ମୁଁ

    ସବୁତକ ସୁଖ ମୋର ?

ହସ ଦେଉ ଦେଉ   ସବୁ ସମର୍ପିଲି

    ତୁମ ପ୍ରୀତି-ପଣତରେ,

ଭାବି ନ ଥିଲି ମୁଁ  ବନ୍ଦୀ ହୋଇଯିବି

    ତୁମ କାମାକ୍ଷାପୁରୀରେ !

କାମାକ୍ଷାପୁରୀ ସେ ନୁହେଁ ଗୋ କାମାକ୍ଷୀ

    ମୋହିନୀ ମାନ ମନ୍ଦିର,

କ୍ଷଣିକ ମୋହର   ବଶବର୍ତ୍ତୀ କରି

    ତୋଳିଥାଏ ଯାଦୁଘର ।

    

ସୁଖର ଶେଯରେ ତାମରସୀ ତୁମେ

    ତାମସିକ ଗୁଣ ଭୁଲି,

ହଜିଗଲ ନିଜ   ତାମସା ଛଳରେ

   ସତେ କି ବାସି ବର୍ଣ୍ଣାଳି ।

ମଧୁ ସମ୍ପର୍କକୁ   ଭାବି ନେଇଗଲ

    ବାଲ୍ୟଖେଳ ବାଲିଘର,

ଥରେ ଗଢିହେଲେ ଭାଙ୍ଗେନି ସମ୍ପର୍କ

    ରହିଯାଏ ଚିରକାଳ ।

ତୁମ ନୟନରୁ   ଲୋତକ ଝରାଇ

    ହେବି କି ମୁଁ ମହାସୁଖୀ ?

ନୁହେଁ କି ସାଗର ତା' ସିକ୍ତ ବେଳାର

    ଶାମୁକା ପ୍ରଣୟ ସାକ୍ଷୀ !

ମୋ' ସମର୍ପଣକୁ ସଂସ୍କାର ନ ଭାବି

   ବିକାରରେ ଭରିଦେଲ,

ସେଇଥିପାଇଁ କି ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ପଣରେ

   ମୋ' ଭାବକୁ ଭୁଲିଗଲ ?

   

ମୋ' ଭଲ ପାଇବା କିଣା ତ ନ ଥିଲା

    ଶସ୍ତା ପ୍ରେମ ବଜାରରୁ,

ରକ୍ତ ଚନ୍ଦନର    ସିକ୍ତ ସୁବାସରେ

    କଳ୍ପିଥିଲି ପ୍ରୀତିତରୁ ।

ସେଇ ପ୍ରୀତିତରୁ  କଳ୍ପବଟ ହୋଇ

    ସପନ ଦେଖାଇଥିଲା,

ବିଧାନାନୁବର୍ତ୍ତୀ  ଭାବ ବନ୍ଧନରେ

   ମୋ' ସ୍ବପ୍ନ ସଜେଇଥିଲା ।

ପୁଷ୍ପମଞ୍ଜରିକା   ପୁଷ୍ପପରାଗରେ

    ପାଖୁଡ଼ାର ରୂପ ନେଇ,

ସତ୍ୟ ସମ୍ପର୍କର ପୁଷ୍ୟାଭିଷେକରେ

   ପ୍ରେମ ଫଲ୍ଗୁ ଯାଏ ବହି ।

ତୁମ ଛଳନାର  ରୂପ ନଗରୀରେ

   ମୋ' ପ୍ରେମର ବନ୍ଧ୍ୟାପଣ,

ସଙ୍କୁଚିତ ହୋଇ ମିଥ୍ୟାପବାଦରେ

    କଲା ଚରିତ୍ର ଚିତ୍ରଣ ।

ପ୍ରେମ ଖୋଜେନାହିଁ ପ୍ରେମ ଚାହେନାହିଁ

     ଆଭିଜାତ୍ୟ ପରମ୍ପରା,

ପ୍ରେମ ତ ଶାଶ୍ୱତ   ଭିତ୍ତି ସୁପ୍ରଶସ୍ତ

   ରୀତି ତା' ଅତି ନିଆରା ।

କ୍ଷଣିକ କ୍ଷୁଧାର  ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ

    ପ୍ରେମ ହୁଏ କଳଙ୍କିତ,

ସଂଜ୍ଞା ତା' ସଂସ୍କୃତ ପ୍ରଜ୍ଞାରେ ପ୍ରଶସ୍ତ

    ତଥାପି ସେ ନିର୍ଯାତିତ ।

ତୁମେ ତ ମାନବ  ମାନବ ପ୍ରେମକୁ

    ମାନବେ କର ସ୍ୱାଗତ,

ସ୍ୱର୍ଗ ଆଉ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ପ୍ରଭେଦ ନ ଥିବ

   ତାହା ହିଁ ଦିବ୍ୟ,ଶାଶ୍ୱତ ।