ରାତି ହେଲେ

ରାତି ହେଲେ କାହିଁକି କେଜାଣି

ଅଜଣା ଭୟ ଛାତିକୁ ଥରାଇଦିଏ

ଦିବସର ଚଞ୍ଚଳତାରେ ବୁଡିଯାଇଥିବା ମନ

ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ଅବସାଦକୁ ଆପଣାର କରି

ଡହଳ ବିକଳ ହୁଏ ।

ଅନ୍ଧକାର ଭିତରେ ଶୂନ୍ୟତାର ବିକଟାଳ ରଡି

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ସବୁକୁ ଚୁରମାର କରି

ଜୀବନକୁ ଉପହାସ କରେ ।

ରକ୍ତ ମାଂସର ବିରାଟ ଶରୀରଟା

ଅସୁସ୍ଥ ଅନୁଭବ କରି

ବିବଶ ହୋଇପଡେ ।

ପରିସ୍ଥିତିକୁ ଆପଣାଇ ନେଇଥିବା ଜୀବନଟା

ହତୋତ୍ସାହ ହୋଇ 

ନିରାଶକୁ ସାଥି କରିନିଏ ।

ଅଯାଚିତ ଚିନ୍ତା

ଚେତନାକୁ ଦୋହଲାଇ

ନିଜର ପ୍ରଭାବ ବିସ୍ତାର କରେ ।

ଆଶା ଆଉ ସ୍ୱପ୍ନ ମନ ଦିଗବଳୟରେ

ଭସାମେଘ ସାଜି

କୋହ ଆଉ ଲୁହର ଧାରରେ ଆଖିକୁ

ଭିଜାଇଦିଏ ।

ଜୀବନର ବାଟ ସରିଯିବ ବୋଲି

ଆଶଙ୍କାକୁ ଜଡେଇ ଧରି

ପ୍ରାଣଟା ଅସରନ୍ତି ମୋହରେ

ଆକ୍ତମାକ୍ତା ହୋଇଉଠେ ।

ଶେଯ ଉପରେ ନିଦ୍ରାକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି

ଆଖି ଦୁଇଟି ନିସ୍ତେଜ ହୋଇ

ଅକଳନ ଅସମ୍ଭବ ଦୃଶ୍ୟସବୁ ଆଙ୍କିବସେ ।

ଭାରି ସରଳ ସୁନ୍ଦର ଜଣାପଡୁଥିବା

ଜୀବନଟା

ଚକ୍ରବ୍ୟୁହକୁ ଭେଦ କରି 

ଅଣନିଃଶ୍ଵାସୀ ହୋଇଯାଏ ।

ଚାରିକାନ୍ଥ ଭିତରେ ଥାଇ

ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ କୁହୁକବନରେ

ରାସ୍ତା ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ

ବୋଧ ହୁଏ ଅନ୍ଧାର ହାରିଯାଏ 

ଆଲୋକର କିୟତ ଅଂଶରେ

ମନରେ ନୂଆ ଉନ୍ମାଦନା ଭରିଯାଏ ।