ରାଣୀ ମୋର ଦରକାର ନାହିଁ

ନ ଆସୁ ପଛେ ସେ ବସନ୍ତ ରାଜ 

    ଖରାପଛେ ସହିଯିବି,

ଶୀତରାଣୀ ମୋର ଦରକାର ନାହିଁ 

    ଥରିଥରି ମରିଯିବି ।

ଥୁରୁଥୂରୁ କରି ଶୀତ ଧରା ଛୁଏଁ 

    ଅସହ୍ୟ ପ୍ରକପେ ତାର,

ଜୀବନ ଥାଉ ଖାଲି ଶରୀରେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ 

   ରାଣୀ ନାହିଁ ମୋର ଦରକାର ।

କୋଟ, ସ୍ଵିଟର ପିନ୍ଧା ଲୋକଙ୍କୁ ଛାଡି 

    ଗରିବ ପାଖକୁ ଯାଉଛି ମାଡ଼ି,

ଚିରାଫଟା ପୋଷାକର ଫାଙ୍କବାଟେ 

   ଜର ଜବରଦସ୍ତି ଶୀତ ମାଡିବସେ ।

ନୂଆ ଫସଲରେ କାକର ବିନ୍ଦୁ 

   ଦିଶୁଥାଏ ହୀରାଖଣ୍ଡ,

ଭିକାରିମାନଙ୍କୁ ବେଖାତିରି କରି 

   ଶୀତ ଦେଇଯାଏ ଦଣ୍ଡ ।

ଜିନ୍ନା,ଡ଼ାଫଡିଳ ଫୁଲ ଫୁଟିଥାଏ 

   ଥଣ୍ଡା ପବନ ପାଇ, 

 କେଉଁ ସ୍ବେଚ୍ଛାସେବୀ ନଜର ପଡ଼ିଲେ 

   କନା ଖଣ୍ଡେ ଦିଏ ଯାଇ ।

ତୁମେତ ଦେଖୁଛ ଜନ୍ହ ପରଶରେ 

    ପ୍ରେମର ଅସୀମ ସ୍ବପ୍ନ,

ସେଇ ଶୀତ ରାତିରେ ଦେଖି କି ପାରୁଣ 

    ଗରୀବର କରୁଣ ଚିତ୍ର ।

ବିଲାତି, ଗାଜର, ଫୁଲକୋବି ମିଳେ 

   ଧନୀଙ୍କୁ ଖାଇବା ପାଇଁ,

ଦୁଃଖି, ଦରିଦ୍ରଙ୍କୁ ଢାଙ୍କିହେବା ପାଇଁ

   କନା ଖଣ୍ଡେ ମିଳେ ନାହିଁ ।

ସେଥିପାଇଁ କହୁଛି 

   ଏ ଶୀତରାଣୀ ମୋର ଦରକାର ନାହିଁ ।