ରାମ ଭକ୍ତ ଭରତ

ରାମକେରୀ - ବୃତ୍ତେ

ଜୟ ପ୍ରଭୁ ରଘୁମଣି ହେ 

ଜୟ କୌଶଲ୍ୟା ସୁତ

ତୁମ୍ଭ କୀର୍ତ୍ତି ଲେଖି ଜୀବନେ

ଲଭେ ସୁଧା ଅମୃତ ।

ରୁଷ୍ୟସୃଂଗ ମୁନୀ ହସ୍ତରେ

କାମେଷ୍ଟି ଯଜ୍ଞ ଆଣି

ଅପୁତ୍ରିକ ଦୋଷ ନାଶିବେ

ଦଶରଥ ବଖାଣି ।

ଯଜ୍ଞ କରି ଦଶରଥ ଯେ 

ଚାରି ପୁତ୍ର ଲଭିଲେ

ସ୍ବରାଜ୍ୟେ ପରଜା ପାଳିଣ

ଅତି ଆନନ୍ଦେ ଥିଲେ ।

ସମୟ କ୍ରମରେ ରାମ ଯେ

ସୀତା ପାଣି ଧରିଲେ

ଜନକ ନନ୍ଦିନୀ ସଙ୍ଗତେ

ଅଯୋଧ୍ୟାରେ ମଣ୍ଡିଲେ ।

ନିୟତି ଚକ୍ରାନ୍ତ କୋଳରେ

ଅଭିଷେକ ସମୟ

କୈକେୟୀ ରାଣୀଙ୍କ ହୃଦୟ

କ୍ରୋଧେ ହୁଏ ଅଥୟ ।

ଅତୀତ ବରକୁ ରଖିଲେ

ଦଶରଥ ସମ୍ମୁଖ

ଶୁଣି ଯେ ରାଜନ କାକୁତି

କରି ଜଣାନ୍ତି ଦୁଃଖ ।

କି ଦୋଷ କରିଲା ରାମ ଯେ

କର ଶାସ୍ତି ବିଧାନ

ରାମ ବିନା ମୋର ପିଣ୍ଡରୁ

ଛାଡି ଯିବ ଯେ ପ୍ରାଣ ।

ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଆଗେ ବୋଲନ୍ତି

କାନ୍ଦି ଅଯୋଧ୍ୟା ରାଜା

ଆଜ ଠାରୁ ତୋତେ ଦେଉଛି

ଚୌଦ ବରଷ ସଜା ।

ସତ୍ୟ କର ଏହା ଦେବୁ ତୁ

ତୋତେ ମାଗୁଛି ଆଜ

ଶ୍ରୀରାମ ବୋଲନ୍ତି ନିଶ୍ଚୟ 

ତାତ ହେଉଛି ସଜ ।

ବିମ୍ବାଧର ବେଶେ ଚଳିଲେ 

ଭାତୃ ଜାୟା ସଙ୍ଗତେ

ଏ କଥା ଶୁଣିଲେ ଭରତ

ଅଶ୍ରୁ ସଜଳ ନେତ୍ରେ ।

ଭାଇଙ୍କୁ ଫେରାଇ ଆଣିବେ

କଲେ ଅନୁସରଣ

ଚିତ୍ରକୁଟ ପର୍ବତରେ ଯେ

ହୁଏ ଭାତୃ ମିଳନ ।

ଚରଣରେ ପଡ଼ି ବାହୁନି

କ୍ରନ୍ଦନରେ ଆକୁଳ

ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ତୁମେ ତ

ଦେଲ ନିନ୍ଦାର ଫଳ ।

କି ବୋଲିବେ ସାରା ସଂସାର

ସ୍ଵାର୍ଥପର ଚଣ୍ଡାଳ

ଭାତୃ ରାଜ୍ୟ ନେଲା ଛଡ଼ାଇ

କେତେ ଭୁଜରେ ବଳ ।

ଶ୍ରୀରାମ ବୋଲନ୍ତି କାହିଁକି

ତୁହି ହେଉ ବ୍ୟଥିତ

ଚଉଦ ବରଷେ ଫେରିବି

ଏହା ନିରାଟ ସତ୍ୟ ।

ଧନ୍ୟ ସେହି ଭାତୃ ପ୍ରେମ ସେ

କିବା ବର୍ଣ୍ଣିବି ମୁହିଁ

ଯାହାର ଦର୍ଶନେ ପାତକ

ଯାଏ ନିମିଷେ ଧୋଇ ।

ଆକୁଳେ କହିଲେ ଭରତ 

ରଖ ମୋର ବଚନ

ପାଦୁକା ଦୁଇଟି ଅର୍ପଣ 

କର ଭାତୃ ରତନ ।

ଆନନ୍ଦେ ବୋଲନ୍ତି ବାବୁରେ

ତୋର ବାକ୍ୟ ରଖିଲି

ଅତି ଶରଧାରେ ତୋ ହସ୍ତେ

ମୋର ପାଦୁକା ଦେଲି ।

ଏତେ ବୋଲି ଶିରେ ଧରିଲେ

ଭାଇଙ୍କର କଠଉ

ଜୟ ହେ ଶ୍ରୀରାମ ରାମ ହେ

ଜପି ମୋ ପ୍ରାଣ ଯାଉ ।

ନନ୍ଦିଗ୍ରାମେ ସ୍ଥାପି ପାଦୁକା

ପୂଜା କରିଲେ ନିତି

ଏହି ପଦେ ଶେଷ ହୋଇଲା

ଭାତୃ ପ୍ରେମର ଗୀତି ।